Stranded

Κοντεύει ένας μήνας.

Όλο αυτό το διάστημα, τα συναισθήματά μου καταιγιστικά. Προσπαθώ να τα ταξινομήσω. Με περιορισμένη επιτυχία. Απομονώνω μια αίσθηση αποπροσανατολισμού. Έλλειψης ισορροπίας. Ξεριζώματος. Και αφόρητης μοναξιάς.

Από την άλλη είναι φορές που γίνομαι ανυπόφορη με τους ανθρώπους. Τους πιο κοντινούς κι αγαπημένους. Σαν να μου χρωστάνε κάτι. Όμως στην πραγματικότητα εγώ τους χρωστάω. Ευγνωμοσύνη για την υπομονή τη στοργή την τρυφερότητα την ουσιαστική παρουσία την αγάπη.

Το βράδυ ο Γ. με είδε στο όνειρό του. Ήμουν λέει κλεισμένη σε έναν πελώριο βράχο μέσα στη ζούγκλα. Μιλούσα μια ακατάληπτη γλώσσα. Προσπαθούσε να με πλησιάσει αλλά δεν είχε πρόσβαση από πουθενά...