Όλο αυτό το διάστημα δημιουργήθηκαν νέες σχέσεις. Εφήμερες σχέσεις αλλά με τον τρόπο τους ουσιαστικές, απαραίτητες. Με ανθρώπους που σε άλλη περίπτωση ίσως να μην είχαμε έρθει σε τόσο στενή επαφή. Με τη Βίλντα που ερχόταν κάθε απόγευμα με ένα χαμόγελο που σ' έκανε να ξεχνάς τα πάντα. Με τον Γιώργο που έφερε το οξυγόνο και του φώναζα όταν χαλούσε. Τη Μαρία την καταπληκτική μας φαρμακοποιό. Την Άντα που φτιάχνει τον καλύτερο καφέ κι έχει χάσει και τους δυο γονείς της από καρκίνο. Τον Κώστα τον φυσικοθεραπευτή που αν και ήρθε μόνο 3-4 φορές σου άλλαζε τη διάθεση. Τον Σάκη και τον Παντελή στην είσοδο, που πάντα ρωτούσαν για σένα και σου 'στελναν φιλιά.
Με τον μοναδικό που τελικά η σχέση κρατήθηκε σε ένα αυστηρό, ψυχρό και καθαρά επιστημονικό επίπεδο ήταν με το γιατρό σου. Από την αρχή δεν σου άρεσε. Αυτή η υπέρμετρη αισιοδοξία του, απόρροια τελικά της απόλυτης συναισθηματικής απουσίας του, της έλλειψης ουσιαστικού ενδιαφέροντος. "Δεν πάνε όλα καλά με κόκα-κόλα, μην με κοροϊδεύετε" του είχες πει μια φορά και στο τέλος τον έδιωξες "φύγε δεν σε θέλω για γιατρό". Σκληρός άνθρωπος σε μια εξίσου σκληρή δουλειά. Δεν μας πήρε καν τηλέφωνο. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Θα το'χει συνηθίσει. Τώρα λείπει διακοπές στην Αυστραλία...
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
3 σχόλια:
Μόλις γύρισα. Λυπάμαι τόσο πολύ. Σ' αγαπώ πολύ, να ξέρεις. Θα σε πάρω αύριο, αλλά σου αφήνω αυτό το σχόλιο για να ξέρεις ότι σε σκέφτομαι μέχρι να χτυπήσει το τηλέφωνο.
Καλησπέρα... Δεν ξέρω πως βρήκα το blog σου... Ή μάλλον ξέρω... Έψαξα στο google την φράση "η μαμά μου πέθανε"... Σήμερα μου είπαν, ότι η δικιά μου έχει μόνο λίγες μέρες μπροστά της... Σου εϋχομαι ολόψυχα να βρεις τη δύναμη που χρειάζεσαι... Να είσαι ΓΕΡΗ.
...μήπως εκείνον το γιατρό τον έλεγαν Ηλία? Ή απλά είναι όλοι ίδιοι?...
Δημοσίευση σχολίου