Δρ Χάος

Σπάω το εμπάργκο. Δικό μου είναι ό,τι θέλω το κάνω. Του βάζω φωτιά και το καίω. Όχι ότι άλλαξε κάτι. Μόνο τα λόγια. Γλύκαναν.
Συνεχίζω να κινούμαι στο τετράγωνο από το σπίτι μου στης μάνας μου. Λίγο πιο έξω και αισθάνομαι ότι έχω πάει ταξίδι. Συνήθως μόνη μου. Τουρίστας. Μισή ώρα σε καφέ στην Κολοκοτρώνη με ζαλίζει το φως από τις ντισκομπάλες ενώ αποκρυπτογραφώ παραγγελίες στα γερμανικά. Χαζεύω τις βιτρίνες στο άττικα. Αντήλιος, μαγιό και μαγικά καπέλα.

Κυκλοφορώ όταν όλοι οι άλλοι δουλεύουν. Σαν τον α-κλέφτη.

Κάνω (πάλι) γυμναστική. Μαζί με τις κυρίες. Που δεν δουλεύουν. Πλατσουρίζω και σκέφτομαι.

Το βράδυ κλείνομαι στο σπίτι. Ευτυχώς συνήθως μαζί σου. Ε, και που να πάω;

Βλέπω ειδήσεις - σιχαίνομαι πλέον τις ειδήσεις αλλά ένα βίτσιο παλιό με σπρώχνει πιστά στο ραντεβού. Χθες ο μεγα-ειδησάκιας Πρετεντέρης είχε εκπομπή για τις ειδήσεις. Μαζί κι ο Κούλογλου, δίπλα κι ο Τριανταφυλλίδης. Τι να πουν (ξανά) και ποιον νοιάζει.

Βλέπω όμως και Dr House και προσπαθώ να εξηγήσω ένα ακόμα βίτσιο: τι στο καλό είναι αυτό που τραβάει τόσο κόσμο στις ιατρικές σειρές. Για μένα που έχω φάει νοσοκομείο με το κουτάλι για πάνω από έναν χρόνο παραμένει ανεξήγητο. Θα ρωτήσω το γιατρό και θα επανέλθω. Άσε που κανείς τους δεν μοιάζει στον House. Από καμία άποψη.

Πάλι γκρινιάζω; Με το συμπάθιο. Ομολογώ πάντως ότι κάνω προσπάθειες. Νωχελικές... σέρνονται τα πόδια μου στραβοπατούν τη σαγιονάρα, αλλά ένα βήμα τη φορά οκ;

ΥΓ. Στο ραδιόφωνο ακούγεται: Ain't no love in the heart of the city. Ain't no love in the heart of this town...