Κάτι πιο ευχάριστο, ίσως;

Ναι, θα γράψω για χθες, έτσι για να το διαβάσεις και να το ξέρεις (φαντάζομαι για τ' αγόρια πρέπει να είναι κάτι αρκετά σημαντικό)...

Ε, ναι, λοιπόν χθες έκανες για πρώτη φορά πιπί όρθιος!

"Θαν μεγάλοθ" είπες...

ΥΓ. Σόρι για την παραπάνω λεπτομέρεια αλλά με μιζέριαζε πολύ το προηγούμενο post και σκέφτηκα να το ...διασκεδάσω λίγο...

Με το χέρι στην καρδιά

Όμως υπάρχουν και κακές αναμνήσεις από τα χρόνια τα παλιά.

Όπως τότε λίγο πριν χωρίσουν οι γονείς μου. Ήμουν δεν ήμουν 10 ετών. Βράδυ. Κοιμόμουν στο δωμάτιό μου όταν άκουσα φασαρία και φωνές. Σηκώθηκα σέρνοντας τη Μπεγκούμ, μια κούκλα πάνινη μακρουλή σχεδόν στο ύψος μου. Στάθηκα πίσω από την συρόμενη πόρτα του σαλονιού και είδα από τη χαραμάδα τη μάνα μου να παίζει ξύλο με τον πατέρα μου. Τα πουκάμισα και των δυο σχισμένα.

Είναι μια εικόνα που δεν θα ξεχάσω ποτέ κι είναι αυτή ακριβώς που ξεπηδά αυτομάτως στη μνήμη μου κάθε φορά που τσακώνομαι με τον Γ. στο ίδιο σαλόνι. Έστω κι αν πλέον δεν υπάρχει η συρόμενη πόρτα...

(Είναι η πρώτη φορά που λέω την ιστορία αυτή "δημοσίως" - προστατευμένη ωστόσο από την ανωνυμία μου. Γιατί το κάνω; Μάλλον για να την ξορκίσω και να δεσμευτώ ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα φτάσω σ' αυτό το σημείο.)

Nostalgia

Με τον Κ. γνωριστήκαμε στην Γ' Γυμνασίου. Δεκαετία του '80. Ακούγαμε ροκ (όχι τίποτα σκληροπυρηνικό, λίγο Dire Straits, λίγο Doors, πολύ -εγώ τουλάχιστον- Pink Floyd) και χορεύαμε ντίσκο. Μου είχε χαρίσει κι έναν δίσκο των Boney M τότε, αυτόν με τις αλυσίδες. Είχε μπουκλάκια, τσουλούφι και αραιά δόντια. Είχα μακρύ μαλλί και μπούκλες επίσης. Είμασταν μικροί. Πηγαίναμε σε πάρτυ μαζί, ήταν ο κολλητός μου μέχρι που τελειώσαμε το Λύκειο. Ερχόταν διακοπές μαζί μας με τη μαμά μου στη Σίφνο. Γελούσαμε και περνούσαμε υπέροχα. Δύο καλοί αγνοί φίλοι τίποτα παραπάνω.

Μετά χαθήκαμε. Μπήκαμε στο Πανεπιστήμιο/Πολυτεχνείο και χαθήκαμε. Πήγε στην Αμερική για αρκετά χρόνια. Εχασε και τους γονείς του με τους οποίους διατηρούσαν στενές σχέσεις οι θείοι μου... Μου έλεγαν ότι ήταν άρρωστος αλλά δεν ήξεραν τι είχε απογίνει...

Φέτος, μετά από χρόνια αντίσταση μπήκα στο facebook. Και τον έψαξα. Η αλήθεια είναι ότι τον είχα αναζητήσει μέσω google και στο παρελθόν χωρίς επιτυχία. Όμως τώρα μέσω αυτού του τρομερού εργαλείου τον βρήκα (μαζί και τις συμμαθήτριές μου αλλά αυτό είναι άλλο θέμα).

Πριν λίγες ημέρες τον είδα. Πιο γοητευτικός από παλιά. Ώριμος. Όμορφος αν και λίγο στραπατσαρισμένος. Με τις ίδιες κινήσεις με τότε που ήταν παιδί. Τα χέρια του και οι εκφράσεις του μου θύμισαν εκείνα τα χρόνια που ακούγαμε Doors, χορεύαμε Boney M και νομίζαμε ότι θα κατακτούσαμε τον κόσμο...

Έτσι πέρασα το Σαββατοκύριακο. Αναπολώντας τα παλιά και γελώντας νοσταλγικά...

Καλή εβδομάδα.

A matter of size...

(Ιάσονα, όταν θα διαβάσεις αυτή την ανάρτηση πιθανόν να κοκκινίσεις, αλλά εγώ θα την γράψω ούτως ή άλλως!)

Σήμερα το πρωί όταν βγήκε ο Γ. από το μπάνιο ήρθε στο δωμάτιο του μικρού που μόλις είχε ξυπνήσει. Γυμνός προφανώς. Κάθισε με τρόπο ώστε να μην είναι όλα φάτσα κάρτα, όμως ο μικρός είχε προσέξει ήδη τα πάντα και για πρώτη φορά, μια και δεν του κρυβόμαστε ούτε ο μπαμπάς του ούτε εγώ (χωρίς κιόλας να επιδιώκουμε να κυκλοφορούμε τσίτσιδοι μπροστά του συνέχεια!), αναφώνησε: "Τι είναι αυτό;" δείχνοντας τον Γ. ανάμεσα στα πόδια του που έκρυβαν επιμελώς "αυτό".

Και ξανά "τι είναι αυτό; Το πιπί σου! Α! Είναι τεράστιο!"

Εγώ έσπευσα να τον ενημερώσω (ενθυμούμενη συμβουλή της παιδιάτρου σχετικά με τα μεγέθη, ότι δηλαδή τα αγόρια μπορεί να έχουν πρόβλημα συγκρίνοντας το δικό τους πουλί με του μπαμπά τους, δεν ξέρω αν ισχύει -εξάλλου η παιδίατρος δεν είναι και ο Ματθαίος Γιωσαφάτ- αλλά για καλό και για κακό είπα να μην το διακινδυνεύσω) ότι λογικό είναι, ο μπαμπάς είναι πολύ μεγάλος, το ίδιο μεγάλο άρα θα είναι και το πουλί του...