Proofreading mama

Έχω μανία με την ορθή χρήση της γλώσσας, η οποία, ειδικά στο επάγγελμά μου περνάει των παθών της τον τάραχο. 

Η μανία μου αυτή, ειδικά στη δουλειά, φτάνει σε τέτοιο σημείο που τσεκάρω και διπλοτσεκάρω τα κείμενά μου για διπλή χρήση ρημάτων και επιρρημάτων, ενώ εκνευρίζομαι αγρίως όταν οι αρχισυντάκτες αφαιρούν λέξεις που θεωρώ σημαντικές.

Και εντάξει στη δουλειά, κουτσά στραβά τα βγάζω πέρα με αρχισυντάκτες και άσχετους συντάκτες, όταν όμως ακούω τον τρίχρονο γιόκα μου, μου λέει περιχαρής "μαμά, μαμά, η γιαγιά μου έκανε ντουζάκι", ε τότε δεν ξέρω τι να πω...

Δεν ξέρω τι να πω στη γιαγιά γιατί φοβάμαι ότι θα την προσβάλω (πεθερά γαρ) και δεν ξέρω τι να πω στον μικρό γιατί φοβάμαι ότι θα με ακολουθεί η ρετσινιά της μαμάς που όλο διορθώνει... 

Φέτος θα πάμε στη Σίφνο

Η Σίφνος είναι το νησί της μαμάς μου. Όχι λόγω καταγωγής, η μάνα μου καταγόταν από τα Γιάννενα και τη Σμύρνη αλλά είχε γεννηθεί εδώ, στο Μαρούσι. Συνήθιζε όμως να αποκαλεί τη Σίφνο «το νησί της», γιατί από τότε που πρωτοπήγαμε όλοι μαζί, τέλη της δεκαετίας του ’70, κολλήσαμε. Για πολλά πολλά χρόνια κάθε καλοκαίρι κάναμε διακοπές στη Σίφνο. Ήμασταν εκεί την πρώτη νύχτα που άνοιξε η «Αργώ» - πριν γίνει τριώροφη. Πίναμε φρουτ παντς χωρίς αλκοόλ κι εκείνη με μια έξτρα δόση. 

Φέτος θα πάμε στη Σίφνο οι τρεις μας. Μπαμπάς-μαμά-γιος. 

Έχω πολύ καιρό να κάνω καλοκαιρινές διακοπές στη Σίφνο και νιώθω μία περίεργη ένταση.

Αν θυμάμαι καλά την τελευταία φορά πήγα με τον αδερφό μου έναν δεκαπενταύγουστο πριν πόσα χρόνια; Τουλάχιστον έξι. Το νησί ήταν τίγκα, τα ψηλοτάκουνα αντηχούσαν στα σοκάκια της Απολλωνίας, η μυρωδιά του Σανέλ είχε καλύψει το γιασεμί και το νυχτολούλουδο - με έπιασε απελπισία. 

Δεν βρήκαμε δωμάτιο, δανειστήκαμε δυο sleeping bags από κάτι φίλους και επιχειρήσαμε να κοιμηθούμε σε ένα γιαπί αρχικά, στα τυφλά χωρίς φακό, μέσα στη σκόνη. Καταλήξαμε στο προαύλιο του δημοτικού σχολείου. Μας ξύπνησε στις 7 το πρωί ένας τεχνίτης που επισκεύαζε μια πινακίδα…

Όμως εκείνα τα χρόνια, τα χρόνια των διακοπών με τη μαμά στη Σίφνο, τα αναπολώ με απίστευτη νοσταλγία. Κάποιοι μπορεί να πούνε «μα διακοπές με τη μάνα σου; Έλεος». Η δική μου εμπειρία ήταν διαφορετική. Στο νησί είχαμε φίλους, βγαίναμε, ακόμη και γκόμενους αποκτούσαμε καλοκαιρινούς κι ας βρισκόταν κι η μαμά εκεί. Δεν ήταν αυτό το θέμα ωστόσο, η ελευθερία δηλαδή που είχαμε παρόλο που ήμασταν μαζί της. 

Ήταν, δεν ξέρω πώς να το περιγράψω, κάτι το φυσικό, σαν νερό που έρρεε, οι διακοπές στο νησί τότε. Σαν να μην είχαμε βάρος, ξυπνούσαμε το πρωί, παίρναμε πρωινό στο μπαλκόνι όταν μέναμε στη Χρυσοπηγή, στης «Φλώρας», στην κουζίνα όποτε νοικιάζαμε σπίτι, και μετά νωρίς νωρίς στην παραλία. Στην άκρη της Χρυσοπηγής μπροστά από του Τσαπή. 

Η μάνα μου πάντα ήθελε να είχε σπίτι στη Σίφνο. Δεν τα κατάφερε, που να βρει λεφτά. Κάποια στιγμή ο πατέρας μου σκεφτόταν να αγοράσει κάτι για διακοπές -«για μας»- αλλά είχε φαγωθεί με την Εύβοια «για να μπορούμε να πηγαίνουμε βρέξει χιονίσει» και με τα χρόνια καλλιέργησε μια απέχθεια για τη Σίφνο. Ίσως πάλι να ήθελε απλώς να πάει κόντρα στη μάνα μου… 

Γιατί ο πατέρας μου πάντα πήγαινε κόντρα στη μάνα μου - αν και σε όλους πάει κομματάκι κόντρα όχι με κακία μάλλον είναι μια περίεργη, αυτόματη σχεδόν αντίδραση που τού' χει μείνει από τα νιάτα του. (Που πάει μαζί με το ότι -το λέμε σαν ανέκδοτο πλέον- κάθε φορά που του κάναμε ένα δώρο δεν υπήρχε περίπτωση να μην το αλλάξει...)

Πάντως, ό,τι άρεσε στη μάνα μου ήταν για κείνον κόκκινο πανί. Μάλιστα, μια φορά, μου έλεγε, έφτασε να την καταβρέξει με το λάστιχο επειδή είχε εκφράσει τον θαυμασμό της για έναν ηθοποιό της εποχής – τον Ροκ Χάτσον νομίζω!

ΥΓ. Στις 3 Αυγούστου, που σαλπάρουμε για Σίφνο, κλείνουν 5 χρόνια από τον θάνατό της. Κι αυτός είναι ένας λόγος παραπάνω για να αισθάνομαι αυτή την περίεργη ένταση...

(Credit: Παναγιώτης Τέτσης "Σίφνος εν κατόψει")

Σε έκσταση. Για πάντα.

"Χθες 23 Ιουλίου και ώρα 03:55 γέννησα ένα απίθανο αγοράκι. Είμαι καλά και εκσστατικά χαρούμενη όπως και ο μπαμπάς του. Λεπτομέρειες σύντομα"

Αυτό το είχα γράψει το 2010, με τίτλο: "Σε έκσταση".

Φέτος, ο Ιάσονας κλείνει τα τρία και αυτή η αίσθηση είναι ακόμη πιο δυνατή, τόσο δυνατή που ξεπερνάει κάθε λέξη, κάθε περιγραφή...

Naked city

Γεννήθηκα στην Αθήνα. Σε μια κλινική κοντά στο Πεδίον του Άρεως η οποία δεν υπάρχει πια. Τον πρώτο χρόνο της ζωής μου τον πέρασα εκεί κοντά στην οδό Θεριανού. Μετά πήγαμε στο Παλιό Ψυχικό, στο "προικώο" της μαμάς μου - εκεί που μένω τώρα δηλαδή.

Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια σε μια πολύ ήσυχη γειτονιά, κατέβαινα από μικρή στον δρόμο, έκανα ποδήλατο, έσπρωχνα τον "Μπίγκη", το γειτονόπουλο, με το αυτοκινητάκι του. Σκαρφαλώναμε στα δέντρα, ήταν σαν να είμαστε στην εξοχή.

Πριν κλείσω τα 25 μετακόμισα κάπου στα Βριλήσια. Απίστευτη ταλαιπωρία, δεν είχα αυτοκίνητο, η στάση του λεωφορείου ήταν μακριά από το σπίτι μου, μακριά κι από τη δουλειά μου. Δεν είχα και τηλέφωνο... (Ναι, υπήρχε μία εποχή που δεν είχαμε κινητά). Περπατούσα κάθε μέρα, ίσως και 2 φορές την ημέρα γύρω στα 20' για να φτάσω στο "κοντινό" περίπτερο. Ωστόσο το σπίτι ήταν ωραίο, καινούργιο και ήθελα σαν τρελή να μείνω μόνη μου.

Από τότε έκανα -πόσες;- επτά μετακομίσεις - μαζί με το σπίτι που μένω τώρα.

Όλες όμως στην περιοχή του κέντρου, από το Μετς, στον Λυκαβηττό κι από κει στο Κολωνάκι πάνω, κάτω, λίγο πιο πάνω, λίγο πιο κάτω. Με άλλα λόγια έζησα περισσότερα από 15 χρόνια στο κέντρο - στο "εύκολο" κομμάτι του, ομολογώ.

Όλο αυτό το διάστημα δεν μπορούσα επουδενί να φανταστώ τον εαυτό μου έξω από την Αθήνα. Ακόμη και το Ψυχικό, 15' δρόμος, μου φάνταζε εξωτικό.

Ήμουν εκεί, στο κέντρο, όταν έγιναν οι μεγάλες αλλαγές, η "ανάπλαση" της πλατείας Συντάγματος, μπήκα στο μετρό από την πρώτη ημέρα, όπως και στο Ζάρα, επισκέφθηκα στο Public όταν ήταν ακόμη γιαπί, έτρεξα πρώτη στις εκπτώσεις του Habitat, δεν πρόλαβα αυτό το μαζικό κλείσιμο των μαγαζιών της Ερμού, την εγκατάλειψη ολόκληρου οικοδομικού τετραγώνου στην Κολοκοτρώνη. 'Οταν άνοιξε το Attica πηγαίναμε κάθε Σάββατο με τη μάνα μου - δεν μας άρεσε αλλά αυτό που σίγουρα μας άρεσε ήταν να χαζεύουμε τα ρούχα και ενίοτε τα κουζινικά στον τελευταίο όροφο.

Τώρα, η μαμά μου δεν υπάρχει (πέρασαν ήδη 5 χρόνια...) και μαζί της φαίνεται ότι πήρε και όλη αυτή τη χαρά, την ανάταση -ναι έτσι ένιωθα- που μου προκαλούσε η βόλτα στην Αθήνα. Ακόμη και το 2010, ως έγκυος περπατούσα για ώρες στην Αθήνα και το θεωρούσα τρομερό προνόμιο. Την ημέρα πριν γεννήσω, λίγες ώρες πριν ουσιαστικά, έπινα καφέ στο Ζόναρς...

Τώρα -πώς αλλάζουν οι καιροί και πόσο οι άνθρωποι τελικά- το κέντρο είναι το "εξωτικό" για μένα, δυστυχώς όμως με την κακή έννοια...

The million-dollar question...

-Εσένα μαμά ποια είναι η μαμά σου;
-Η Βάγγα.
-Και δεν υπάρχει πια;
-Ναι, δεν υπάρχει.
-Και πού είναι; Γιατί δεν υπάρχει πια;
-Ηταν πολύ μεγάλη γι' αυτό. (Παρέμβαση του μπαμπά του, εγώ είχα βουρκώσει).
-Και ο παππούς δεν είναι πολύ μεγάλος;
-Δεν είναι τόσο μεγάλος...
-Μα πού έχει πάει η κυρία Βάγγα;
-Εμ...
-Γιατί κάνεις "εμ";
-Γιατί δεν ξέρω τι να σου πω...

(Μπροστά στη φωτό η μαμά μου κάποτε στη δεκαετία του '60. Τους υπόλοιπους δεν τους γνωρίζω)

Σκοτώνουν τ' άλογα όταν γεράσουν

Σήμερα το πρωί, ημέρα Πέμπτη και ώρα 11.00, ενημερώθηκα από τον συνάδελφο Α., ετών 32, ότι άπαντες άνω των 45 πρέπει να απολύονται από τις δουλειές τους και να αναλαμβάνουν οι 30άρηδες όλες τις διευθυντικές και όχι μόνο θέσεις.

Οι απολυμένοι 45άρηδες -που παρεμπιπτόντως κατά τον συνάδελφο όλα αυτά τα χρόνια ψήφιζαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και ευθύνονται για το χάλι της χώρας- θα πρέπει να υποχρεούνται να δουλεύουν με δελτίου παροχής υπηρεσιών ως γκαρσόνια.

Δεν έκανε πλάκα. Και αν τον άφηνα θα έριχνε κι όλους τους 65άρηδες στον Καιάδα...

School days

Σήμερα είναι μια ιστορική ημέρα. 
Ο Ιάσονας πήγε στον παιδικό σταθμό και έμεινε μόνος του για μια ολόκληρη ώρα!

Αισθάνομαι συγκίνηση, τι να κάνω...