Πέμπτη 29 Σεπτεμβρίου 2011
Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011
Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011
Ιστορίες παιδικής χαράς
Ένα. Μαμά και γιος γύρω στα 10 στο μετρό Συντάγματος (Ιούνιος, έξω γίνεται χαμός).
-Γιατί κλαις;
-Από τα δακρυγόνα.
-Εγώ γιατί δεν κλαίω; (Το σκέφτεται λίγο...) Ξέρεις γιατί δεν κλαίω; Γιατί είναι τόσο μεγάλη η χαρά μου που τέλειωσε το σχολείο που δεν μπορώ να κλάψω ούτε από τα δακρυγόνα!
Δύο. Γιαγιά προς εγγονό στην παιδική χαρά.
-Στέφανε, μην πας τη Φεράρι στα χώματα, θα χαλάσει...
Τρία. Μπαμπάς σπρώχνει δυνατά πεντάχρονο στην κούνια.
-Κι άλλο, πιο ψηλά. Γιατί δεν έρχεται και η Εύα να την κουνήσεις όπως εμένα; (Η Εύα είναι η αδερφή του γύρω στα 2-3).
-Γιατί είναι πολύ μικρή. Αν την κουνήσω έτσι θα την μαζεύουμε με τα κουταλάκια.
-Κακό είναι αυτό;
Τέσσερα - για ενήλικες. Τύπος μιλάει σε μια κοπέλα στην Λιστόν στην πόλη της Κέρκυρας τον Αύγουστο.
-Τώρα που κοντεύω τα τριάντα, ξανανιώνω!
Τρίτη 6 Σεπτεμβρίου 2011
Για τη Μ.
Η καλύτερή μου φίλη, συμμαθήτρια από το δημοτικό, διπλανή στο θρανίο και πολυαγαπημένη, έχασε πρόσφατα τη μαμά της. Από την ίδια διαολεμένη αρρώστια που ΄χασα κι εγώ τη δική μου. Η μάχη της κράτησε κοντά διόμισι χρόνια, της δικής μου ενάμιση. Όταν το ΄μαθα πως ήταν άρρωστη εκείνο τον Μάρτιο του 2009 έφυγε η γη κάτω από τα πόδια μου. Έλειπα ταξίδι, 25 Μαρτίου ήταν. Ήξερα ότι περίμενε κάτι εξετάσεις αλλά η Μ. δεν με ενημέρωσε σχετικά. Γύρισα και το έμαθα από τον ξάδερφό μου! Τό 'χει αυτό η Μ. Δυσκολεύεται πολύ συναισθηματικά, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει αυτά που της συμβαίνουν, κλείνεται στον εαυτό της, σαν να χάνει την εμπιστοσύνη της σ' αυτούς που την αγαπάνε και επιθυμούν το καλύτερο γι' αυτήν, χωρίς κανένα συμφέρον.
Όλο αυτό το διάστημα με κράτησε σε απόσταση. Όχι για να με προστατεύσει από το deja vu πιστεύω, αλλά για να αποφύγει να ακούσει τα χειρότερα - αν και ελάχιστες φορές της μίλησα για την αντίστοιχη δική μου εμπειρία και όταν το έκανα ήταν για να την βοηθήσω να ξεπεράσει κάποιες πρακτικές κυρίως δυσκολίες.
Φοβόμουν ότι θα με απέφευγε - που συνέβη ούτως ή άλλως τελικά. Από τη στιγμή που απόκτησα το μωρό αντί να αλλάξω εγώ, άλλαξε εκείνη. Ο Γ. λέει ότι δεν μπόρεσε να χωρέσει τη νέα μου κατάσταση στη ζωή της... Εγώ δεν λέω τίποτα, μόνο ότι μου λείπει.
Είχα δύο μήνες να την δω και της μιλούσα σχετικά σπάνια και για λίγο. Πάντα όποτε της τηλεφωνούσα είτε περίμενε τηλεφώνημα είτε απαντούσε σε email, είτε έχεζε η γάτα της δεν ξέρω - δεν υπήρξε ούτε μια φορά που να μην αποσπούσε την προσοχή της κάτι άλλο που συνοδευόταν με ένα "να σου πω, πρέπει να σε αφήσω, να μιλήσουμε αργότερα;". Της παραπονέθηκα κάποια στιγμή, αρνήθηκε τις "κατηγορίες" για να με κλείσει στη συνέχεια με συνοπτικές διαδικασίες για να απαντήσει στο κινητό της. Έτσι κι εγώ κατέθεσα τα όπλα. Δεν ήθελε να μου μιλήσει ή να με δει, ε δεν είχα σκοπό να της το επιβάλω με το έτσι θέλω κιόλας! It takes two to tango που λένε.
Τέλος πάντων λίγο πριν το καλοκαίρι κάναμε μια μεγάλη βραδινή κουβέντα στο τηλέφωνο όπου μου δήλωσε με λίγα λόγια ότι η ζωή δεν είναι δα και κάνα σπουδαίο δώρο... Το 'χε πει στη μάνα της την ίδια ημέρα (που πάλευε με τον καρκίνο) κι εγώ εξανέστην: τό ΄πες αυτό στη μαμά σου τη ρώτησα, που προσπαθεί να επιβιώσει; Δεν το κάνει για την ίδια μου απάντησε όλο σιγουριά, για μας το κάνει. Της είπα τα αυτονόητα, θύμωσε και μού 'κλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Έδωσα τόπο στην οργή με sms λίγο αργότερα μέχρι που ξαναεπικοινώνησα μαζί της όταν έμαθα (πάλι από τον ξάδερφό μου) ότι θα έφευγε με τη μάνα της για το Λονδίνο.
Για να μην τα πολυλογώ στα τέλη Ιουλίου η μάνα της έπεσε σε κώμα όσο έκανε διακοπές - με ενημέρωσε ο ξάδερφός μου (με τον οποίο συνεργάζεται) και αυτή τη φορά. Της είπα να πάω να την δω στο νοσοκομείο. Άρνηση άρνηση άρνηση. "Είμαστε μόνο η οικογένεια".
Τελικά σκαστή από το γραφείο και μαζί με το μωρό πήγα κυριολεκτικά κάτω από το σπίτι της και ήπιαμε έναν γρήγορο καφέ πριν φύγει για το νοσοκομείο.
Δυο βδομάδες αργότερα η μάνα της πέθανε. Είχα μιλήσει στη Μ. το ίδιο βράδυ, μού 'λεγε ότι η κατάσταση ήταν οριακή. Δεν με ενημέρωσε ωστόσο για την εξέλιξη - μου το είπε μια κοινή μας φίλη. Της τηλεφώνησα 2-3 φορές δεν το σήκωσε. Έστειλα μήνυμα, μου απάντησε ότι δεν είναι σε θέση να μιλήσει ακόμη. Ξαναπροσπάθησα την επομένη πιο επίμονα. Με πήρε. Είχε γίνει μόλις η κηδεία. Σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία της μάνας της: μόνο τα τρία της παιδιά κι ο αδερφός της παρόντες...
ΥΓ. Ξαναδιαβάζοντας αυτά που έγραψα χθες σκέφτηκα ότι μπορεί να φανούν περίεργα σε έναν τρίτο. Το θέμα ωστόσο είναι ότι στενοχωριέμαι που αυτές τις τόσο δύσκολες στιγμές για κείνην δεν μου έχει αφήσει το παραμικρό περιθώριο όχι να της συμπαρασταθώ, ούτε καν να επικοινωνήσω μαζί της. Αλλά είναι η επιλογή της και πρέπει να τη σεβαστώ. Σωστά;
Όλο αυτό το διάστημα με κράτησε σε απόσταση. Όχι για να με προστατεύσει από το deja vu πιστεύω, αλλά για να αποφύγει να ακούσει τα χειρότερα - αν και ελάχιστες φορές της μίλησα για την αντίστοιχη δική μου εμπειρία και όταν το έκανα ήταν για να την βοηθήσω να ξεπεράσει κάποιες πρακτικές κυρίως δυσκολίες.
Φοβόμουν ότι θα με απέφευγε - που συνέβη ούτως ή άλλως τελικά. Από τη στιγμή που απόκτησα το μωρό αντί να αλλάξω εγώ, άλλαξε εκείνη. Ο Γ. λέει ότι δεν μπόρεσε να χωρέσει τη νέα μου κατάσταση στη ζωή της... Εγώ δεν λέω τίποτα, μόνο ότι μου λείπει.
Είχα δύο μήνες να την δω και της μιλούσα σχετικά σπάνια και για λίγο. Πάντα όποτε της τηλεφωνούσα είτε περίμενε τηλεφώνημα είτε απαντούσε σε email, είτε έχεζε η γάτα της δεν ξέρω - δεν υπήρξε ούτε μια φορά που να μην αποσπούσε την προσοχή της κάτι άλλο που συνοδευόταν με ένα "να σου πω, πρέπει να σε αφήσω, να μιλήσουμε αργότερα;". Της παραπονέθηκα κάποια στιγμή, αρνήθηκε τις "κατηγορίες" για να με κλείσει στη συνέχεια με συνοπτικές διαδικασίες για να απαντήσει στο κινητό της. Έτσι κι εγώ κατέθεσα τα όπλα. Δεν ήθελε να μου μιλήσει ή να με δει, ε δεν είχα σκοπό να της το επιβάλω με το έτσι θέλω κιόλας! It takes two to tango που λένε.
Τέλος πάντων λίγο πριν το καλοκαίρι κάναμε μια μεγάλη βραδινή κουβέντα στο τηλέφωνο όπου μου δήλωσε με λίγα λόγια ότι η ζωή δεν είναι δα και κάνα σπουδαίο δώρο... Το 'χε πει στη μάνα της την ίδια ημέρα (που πάλευε με τον καρκίνο) κι εγώ εξανέστην: τό ΄πες αυτό στη μαμά σου τη ρώτησα, που προσπαθεί να επιβιώσει; Δεν το κάνει για την ίδια μου απάντησε όλο σιγουριά, για μας το κάνει. Της είπα τα αυτονόητα, θύμωσε και μού 'κλεισε το τηλέφωνο στα μούτρα. Έδωσα τόπο στην οργή με sms λίγο αργότερα μέχρι που ξαναεπικοινώνησα μαζί της όταν έμαθα (πάλι από τον ξάδερφό μου) ότι θα έφευγε με τη μάνα της για το Λονδίνο.
Για να μην τα πολυλογώ στα τέλη Ιουλίου η μάνα της έπεσε σε κώμα όσο έκανε διακοπές - με ενημέρωσε ο ξάδερφός μου (με τον οποίο συνεργάζεται) και αυτή τη φορά. Της είπα να πάω να την δω στο νοσοκομείο. Άρνηση άρνηση άρνηση. "Είμαστε μόνο η οικογένεια".
Τελικά σκαστή από το γραφείο και μαζί με το μωρό πήγα κυριολεκτικά κάτω από το σπίτι της και ήπιαμε έναν γρήγορο καφέ πριν φύγει για το νοσοκομείο.
Δυο βδομάδες αργότερα η μάνα της πέθανε. Είχα μιλήσει στη Μ. το ίδιο βράδυ, μού 'λεγε ότι η κατάσταση ήταν οριακή. Δεν με ενημέρωσε ωστόσο για την εξέλιξη - μου το είπε μια κοινή μας φίλη. Της τηλεφώνησα 2-3 φορές δεν το σήκωσε. Έστειλα μήνυμα, μου απάντησε ότι δεν είναι σε θέση να μιλήσει ακόμη. Ξαναπροσπάθησα την επομένη πιο επίμονα. Με πήρε. Είχε γίνει μόλις η κηδεία. Σύμφωνα με την τελευταία επιθυμία της μάνας της: μόνο τα τρία της παιδιά κι ο αδερφός της παρόντες...
ΥΓ. Ξαναδιαβάζοντας αυτά που έγραψα χθες σκέφτηκα ότι μπορεί να φανούν περίεργα σε έναν τρίτο. Το θέμα ωστόσο είναι ότι στενοχωριέμαι που αυτές τις τόσο δύσκολες στιγμές για κείνην δεν μου έχει αφήσει το παραμικρό περιθώριο όχι να της συμπαρασταθώ, ούτε καν να επικοινωνήσω μαζί της. Αλλά είναι η επιλογή της και πρέπει να τη σεβαστώ. Σωστά;
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)