Μύρισε καλοκαίρι;

Σήμερα ο γιόκας μου κλείνει 10 μήνες και δεν μπορώ να πιστέψω πώς πέρασε τόσο γρήγορα ο καιρός. Προσπαθώ να θυμηθώ πώς ήμουν πέρσι τέτοια εποχή με την κοιλιά τούρλα, αν είχαν αρχίσει οι ζέστες, πώς αισθανόμουν, τι περίμενα.
Τώρα τον βλέπω και τρελαίνομαι.
Ανυπομονώ να πάμε στη θάλασσα. Όταν είναι κουρασμένος το βράδυ, λίγο πριν κοιμηθεί του διηγούμαι ιστορίες. Δεν τα πάω καλά με τα γνωστά παραμύθια, τα θυμάμαι στραβά ή τα βαριέμαι, οπότε του λέω ιστορίες από εμάς. Τον μπαμπά του, τον θειό, τον παππού. Του λέω για το σπίτι που μεγάλωσα και τώρα μεγαλώνει αυτός.
Η πιο αγαπημένη μου πάντως ιστορία -ίσως κι εκείνου- είναι για τη θάλασσα -αν και δεν είναι ακόμα "ιστορία" αλλά θα γίνει πολλές ιστορίες από φέτος το καλοκαίρι.
Του περιγράφω λοιπόν με κάθε λεπτομέρεια πώς είναι το νερό της θάλασσσας, η άμμος, ο ήλιος, τα αστέρια το βράδυ. Του φτιάχνω τις ημέρες των διακοπών μας, το ίδιο πρόγραμμα πρωί-μεσημέρι-απόγευμα-βράδυ που όμως το περιμένω με τόση χαρά. Με ακούει προσεκτικά πιπιλώντας το δάχτυλό του, μια κοιτάζει εμένα μια τα παιχνίδια του. Μου χαϊδεύει το μπράτσο, χαμογελάει και μετά αποκοιμιέται στην αγκαλιά μου...

Δεν ήξερες δεν ρώταγες;

Χτύπησε το τηλέφωνο στο διπλανό γραφείο. Το σήκωσα. Μου απάντησε μια γλυκιά φωνή: τη Σ. παρακαλώ / δεν είναι εδώ αυτή τη στιγμή / εντάξει θα ξαναπάρω / θέλετε να αφήσετε κάποιο μήνυμα / όχι, η μητέρα της είμαι ευχαριστώ / γεια σας...
Συνηθισμένη σκηνή που όμως με έκανε να αισθανθώ λίγο περίεργα (είπα από μέσα μου α, η Σ., έχει μαμά!) και να σκεφτώ ότι εκτός λίγων εξαιρέσεων δεν ξέρω και πολλά για τους συναδέλφους μου. Για παράδειγμα, πόσο αυτονόητο είναι ότι όλοι έχουν μαμά και μπαμπά, ή ότι έχουν / δεν έχουν παιδιά ή ακόμα και γκόμενο-α;