Η μάνα μου δεν ήταν καθόλου θρήσκα, ούτε ο πατέρας μου είναι αλλά λέω για τη μάνα μου γιατί εκείνή ήταν μαζί μου τα χρόνια που μεγάλωνα και άρχιζα να καταλαβαίνω σιγά σιγά τι τρέχει. Κι όμως με είχαν στείλει σε ένα αρκετά συντηρητικό σχολείο (θηλέων) όπου το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια ήταν εκ των ων ουκ άνευ.
Γιατί μου ήρθαν όλα αυτά; Γιατί το πρώτο μας Πάσχα ως γονείς το περάσαμε στο σπίτι όπου μεγάλωσα βλέποντας στην τηλεόραση για μία ακόμα φορά τις ταινίες με τις οποίες μεγάλωσα. Δηλαδή τον Ιησού από τη Ναζαρέτ.
Θυμήθηκα λοιπόν όταν είχε βγει η ταινία στο σινεμά (σε δύο συνέχειες αν δεν απατώμαι, η πρώτη τα Χριστούγεννα και η δεύτερη το Πάσχα) εκείνη η καθόλου θρήσκα μαμά είχε πάει τα πολύ μικρά τότε παιδάκια της να δουν το θείο δράμα αλά Τζεφιρέλι.
Χωρίς κατήχηση θετική ή αρνητική - παρόλο που σε μια άλλη πιο παλιά ανάμνησή μου τη βλέπω στην κουζίνα να σκίζει με πάθος και να πετάει στον τενεκέ γράμμα για το κατηχητικό του Αγίου Δημητρίου που μου ΄χε πλασάρει συνεπιβάτιδά μου στο σχολικό. Είχα τρομάξει τότε ειλικρινά και κάθε βράδυ έκανα την προσευχή μου φύλα-τη μαμά-τον μπαμπά-τον αδερφό στα κρυφά - πέρασαν χρόνια μέχρι να το αποκαλύψω σε κάποιον. Η κατάνυξη αυτή βέβαια δεν κράτησε για πολύ, με το που τέλειωσε το δημοτικό ο Θεός εξαφανίστηκε από τις αγωνίες μου με τον ίδιο μυστήριο και μαγικό τρόπο που είχε εμφανιστεί και ουδέποτε ξανάρθε.
Χαζεύοντας πάντως τόσα χρόνια μετά τον κούκλο Χριστό του Τζεφιρέλι, αναλλοίωτο στο σελιλόιντ παρόλο που πλέον κοντεύει τα 70 (βλ. φωτό), είχα μια επίσκεψη από το παρελθόν για να μην εκτεθώ περαιτέρω ομολογώντας ότι στη σκηνή του σταυρού λίγο πριν το τετέλεσται με την Παναγία στα πόδια του συγκινήθηκα, ως ...μάνα πλέον...
Άντε, χρόνια πολλά.
Γιατί μου ήρθαν όλα αυτά; Γιατί το πρώτο μας Πάσχα ως γονείς το περάσαμε στο σπίτι όπου μεγάλωσα βλέποντας στην τηλεόραση για μία ακόμα φορά τις ταινίες με τις οποίες μεγάλωσα. Δηλαδή τον Ιησού από τη Ναζαρέτ.
Θυμήθηκα λοιπόν όταν είχε βγει η ταινία στο σινεμά (σε δύο συνέχειες αν δεν απατώμαι, η πρώτη τα Χριστούγεννα και η δεύτερη το Πάσχα) εκείνη η καθόλου θρήσκα μαμά είχε πάει τα πολύ μικρά τότε παιδάκια της να δουν το θείο δράμα αλά Τζεφιρέλι.
Χωρίς κατήχηση θετική ή αρνητική - παρόλο που σε μια άλλη πιο παλιά ανάμνησή μου τη βλέπω στην κουζίνα να σκίζει με πάθος και να πετάει στον τενεκέ γράμμα για το κατηχητικό του Αγίου Δημητρίου που μου ΄χε πλασάρει συνεπιβάτιδά μου στο σχολικό. Είχα τρομάξει τότε ειλικρινά και κάθε βράδυ έκανα την προσευχή μου φύλα-τη μαμά-τον μπαμπά-τον αδερφό στα κρυφά - πέρασαν χρόνια μέχρι να το αποκαλύψω σε κάποιον. Η κατάνυξη αυτή βέβαια δεν κράτησε για πολύ, με το που τέλειωσε το δημοτικό ο Θεός εξαφανίστηκε από τις αγωνίες μου με τον ίδιο μυστήριο και μαγικό τρόπο που είχε εμφανιστεί και ουδέποτε ξανάρθε.
Χαζεύοντας πάντως τόσα χρόνια μετά τον κούκλο Χριστό του Τζεφιρέλι, αναλλοίωτο στο σελιλόιντ παρόλο που πλέον κοντεύει τα 70 (βλ. φωτό), είχα μια επίσκεψη από το παρελθόν για να μην εκτεθώ περαιτέρω ομολογώντας ότι στη σκηνή του σταυρού λίγο πριν το τετέλεσται με την Παναγία στα πόδια του συγκινήθηκα, ως ...μάνα πλέον...
Άντε, χρόνια πολλά.
