Baby planet

Είμαι μια περήφανη μαμά. Το μωρό μου επιδεικνύει υποδειγματική συμπεριφορά. Κοιμάται εύκολα τόσο το μεσημέρι όσο και το βράδυ, δεν χρειάζεται νανουρίσματα και κούνα κούνα, ενώ τρώει όοολο του το φαΐ χωρίς γκρίνιες! Είναι ήρεμο και χαμογελαστό, κοινωνικό ακόμα και σε σπίτια με πολύ κόσμο, ένα μωρό-απόλαυση - τουλάχιστον προς το παρόν που είναι μόλις 7 μηνών. Αν θα αλλάξει στην πορεία θα το δούμε και θα το αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία.

Πέρα όμως από τα πρακτικά, επιτρέψτε μου να είμαι περήφανη και για ...μένα που αποφάσισα έστω αργά να γίνω μαμά.

Σκεφτόμουν πριν από λίγες μέρες ότι το μόνο που μου έχει λείψει όλους αυτούς τους μήνες είναι τα ταξίδια. Αυτό είναι άλλωστε και το επιχείρημα που χρησιμοποιεί ο αδερφός μου στην καλή του που θέλει παιδί. (Και σπεύδει να κλείσει την επόμενη εξόρμησή τους σε μία ακόμη εξωτική περιοχή του πλανήτη...)

Όμως, σκεφτόμουν επίσης, ένα μωρό είναι στην ουσία ένα ταξίδι και μάλιστα γεμάτο εκπλήξεις που δεν τις συναντάς κι ας πας στην άλλη άκρη του κόσμου. Ένα μωρό αδερφούλη μου, το βλέπεις κι εσύ σαν θείος, σου ανοίγει κυριολεκτικά τη ζωή. Ειδικά αν έχεις πατήσει τα δεύτερα -άντα κι έχεις δει και κάνει τόσα που τίποτα δεν σε εντυπωσιάζει πια. Ένα μωρό καλέ μου είναι το πιο απίστευτο ταξίδι που όμοιό του δεν προσφέρει κανένας οδηγός. Στο λέω εγώ που ξέρεις τι ξεπόρτω ήμουν... (Άσε που όταν μεγαλώσει λίγο θα πάμε και ταξίδι σιγά που δεν θα πάμε!)

Mom is

Μετά από 6,5 μήνες από τη γέννηση του μωρού, έχω αρχίσει να αισθάνομαι πραγματικά καλά, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.

Φαίνεται ότι οι ορμόνες μου έχουν πλέον μπει σε μια σειρά. Καιρός ήταν...
Οι ακραίες διακυμάνσεις στη διάθεσή μου έχουν μετριαστεί, ενώ νιώθω μια ιδιαίτερη έξαψη και όρεξη να βγω, να τραγουδήσω, να φωνάξω, ε ναι και να κάνω σεξ (σόρι αλλά δεν είναι αυτονόητο μετά από μια εγκυμοσύνη).

Χθες βέβαια είχα ένα πισωγύρισμα. Το βράδυ που το μωρό κοιμόταν κι ο Γ. έβλεπε τηλεόραση, ξάπλωσα και σκέφτηκα με πόνο τη μαμά μου. Είχα καιρό να της "μιλήσω". Της είπα για τον μικρό, ότι είναι υπέροχος. Ότι θα ήθελα πάρα πολύ να τον γνώριζε, θα τον λάτρευε. Και φυσικά έβαλα τα κλάματα. Γιατί είναι φορές που μου φαίνεται αδιανόητο ότι έχει πεθάνει. Παρόλο που έχουν περάσει 2,5 χρόνια. Δεν ξέρω αν θα αλλάξει αυτό, ίσως όταν ο γιος μου αρχίσει να με φωνάζει μαμά...

Ο παππούς σου

Είχα να δω τον μπαμπά μου 20 ολόκληρες ημέρες! Ένα κρύωμα τον είχε κρατήσει μακριά μας. Τον είχα επιθυμήσει πολύ. Του μιλούσα κάθε μέρα 2-3 φορές στο τηλέφωνο, του 'λεγα ότι μου έλειψε, μου το ΄λεγε κι εκείνος. Τον είδα την Κυριακή. Καθυστερημένος οικογενειακός εορτασμός των 74άρων γενεθλίων του. Τα πρώτα του γενέθλια ως παππούς - δεν είναι και λίγο...

Το βράδυ, όταν έκανα μπάνιο μετά από μια γεμάτη μέρα με το μωρό-σβούρα να πρωταγωνιστεί, τον σκεφτόμουν. Από τότε που πέθανε η μάνα μου έχει αλλάξει συμπεριφορά. Σαν να περίμενε να αναλάβει χρέη πατέρα. Παράξενο πράγμα. Και τώρα που τα παιδιά της αδερφής του χάσανε κι αυτά τη μάνα τους, τα έχει αναλάβει επίσης.

Θυμήθηκα πολλά μέσα στο μπάνιο. Όπως εκείνο το ταξίδι "αφύπνισης" που 'χαμε κάνει στην Αυστραλία. Θα πέρναγε ο αδερφός μου ένα τρίμηνο στο Σίντνεϊ τότε που σπούδαζε στην Αμερική και τον είχαμε συνοδεύσει, μπαμπάς και κόρη. Δεν ήθελα να πάω, είχα μόλις μετακομίσει με τον τότε φίλο μου, δεν ήθελα να τον αφήσω, κάτι μου 'καναν και οι 15 μέρες με τον μπαμπά, γενικά ήμουν στραβωμένη κι ο αδερφός μου δεν βοηθούσε ιδιαίτερα. Τέλος πάντων κάποια στιγμή ξέσπασα. Μου ΄πε ότι δεν του αρέσει η συμπεριφορά μου -δεν θυμάμαι πλέον με ποια αφορμή- και τον ξέχεσα: ότι δεν δικαιούται να έχει άποψη για το άτομό μου, ότι έτσι είμαι κι αν του αρέσει, και ότι δεν ήταν εκεί τόσα χρόνια όσο μεγάλωνα τώρα θυμήθηκε να ασχοληθεί μαζί μου... Χολή έσταζα. Επί 15 ημέρες τηλεφωνούσα μια στη μάνα μου, μια στον φίλο μου και έκλαιγα. Κόλαση του το ΄κανα το πανάκριβο ταξίδι. Τελικά όμως μας έκανε καλό. Όλη αυτή η μαλακία (μου) μας έφερε πιο κοντά, σαν να ξεπεράστηκε ένα εμπόδιο, να γκρεμίστηκε ένας τοίχος που 'χε ορθωθεί όλα αυτά τα χρόνια.

Θυμήθηκα όμως και κάτι πολύ γλυκό. Στην Α' Λυκείου τότε που ερχόταν κάθε Παρασκευή βράδυ να με πάρει από το φροντιστήριο στον Πύργο. Πηγαίναμε θέατρο και μετά για φαγητό. Οι δύο μας μόνο. Αισθανόμουν υπέροχα, σχεδόν σαν μεγάλη!