Δύσκολο να είσαι μαμά, εργαζόμενη και μπλόγκερ. Πώς τα καταφέρνετε κυρίες μου; Απαιτώ να αλλάξει ο νόμος και να γυρνάνε οι γυναίκες στο γραφείο αφού κλείσει το παιδάκι τους τον ένα χρόνο. Τουλάχιστον.
Τέλος πάντων επειδή ειδικά υπό τις παρούσες οικονομικές συνθήκες αυτό δεν προβλέπεται να συμβεί, θα προσπαθήσω να διατηρήσω τη θέση μου ως μαμά, εργαζόμενη και μπλόγκερ έστω και με καθυστέρηση και χαμηλή απόδοση...
Λοιπόν. Ο υιός μου έκλεισε χθες τους έξι μήνες. Σφριγηλός και παχουλός ξεκίνησε να τρώει καροτο-πατατό-φρουτό-κρεμες, να πασαλείβει το σύμπαν και να χαμογελάει ύπουλα.
Επιπλέον, χθες ψηλάφισα και την κορυφή ενός μικρού δοντιού. Κάτω στο κέντρο. Θα γελάσουμε πολύ αν και αυτός προς το παρόν ωρύεται χωρίς σταματημό. Αρχίζει με ντροπαλό νιαούρισμα και ξαφνικά ανεβάζει τόσο την ένταση που αναρωτιέμαι που χωράει τέτοια φωνάρα σε ένα τόσο μικρό σώμα!
Γενικά πάντως το σπίτι μας έχει γεμίσει φρου φρου και αγάπες που κατευθύνονται κυρίως προς τον μικρό πρίγκιπα - γιατί μεταξύ μας υπάρχει ακόμα μια κάποια ένταση η οποία με λίγη (λίγη χρειάζεται αλήθεια) καλή θέληση νομίζω ότι θα ξεπεραστεί. Τείνω να πάρω όλη την ευθύνη επάνω μου (ήμουν που ήμουν εκνευρισμένη και γκρινιάρα προστέθηκε και η δουλειά και έδεσε η συνταγή) αλλά κρατιέμαι μια και κανείς από τους δυο μας δεν έχει προσαρμοστεί ακόμα εντελώς στη νέα κατάσταση.
ΥΓ.: Ευτυχώς η κοπέλα που τον κρατάει δεν θα πάει τελικά στα τρίδυμα που μπουσουλάνε και τα κουνάνε διαδοχικά για να κοιμηθούν κι εκεί που κοιμάται το ένα ξυπνάει το άλλο και άντε πάλι από την αρχή αλλά θα κάτσει μαζί μας αρκεί να της πληρώσουμε την άδεια που θα το κάναμε ούτως ή άλλως.
Τέλος πάντων επειδή ειδικά υπό τις παρούσες οικονομικές συνθήκες αυτό δεν προβλέπεται να συμβεί, θα προσπαθήσω να διατηρήσω τη θέση μου ως μαμά, εργαζόμενη και μπλόγκερ έστω και με καθυστέρηση και χαμηλή απόδοση...
Λοιπόν. Ο υιός μου έκλεισε χθες τους έξι μήνες. Σφριγηλός και παχουλός ξεκίνησε να τρώει καροτο-πατατό-φρουτό-κρεμες, να πασαλείβει το σύμπαν και να χαμογελάει ύπουλα.
Επιπλέον, χθες ψηλάφισα και την κορυφή ενός μικρού δοντιού. Κάτω στο κέντρο. Θα γελάσουμε πολύ αν και αυτός προς το παρόν ωρύεται χωρίς σταματημό. Αρχίζει με ντροπαλό νιαούρισμα και ξαφνικά ανεβάζει τόσο την ένταση που αναρωτιέμαι που χωράει τέτοια φωνάρα σε ένα τόσο μικρό σώμα!
Γενικά πάντως το σπίτι μας έχει γεμίσει φρου φρου και αγάπες που κατευθύνονται κυρίως προς τον μικρό πρίγκιπα - γιατί μεταξύ μας υπάρχει ακόμα μια κάποια ένταση η οποία με λίγη (λίγη χρειάζεται αλήθεια) καλή θέληση νομίζω ότι θα ξεπεραστεί. Τείνω να πάρω όλη την ευθύνη επάνω μου (ήμουν που ήμουν εκνευρισμένη και γκρινιάρα προστέθηκε και η δουλειά και έδεσε η συνταγή) αλλά κρατιέμαι μια και κανείς από τους δυο μας δεν έχει προσαρμοστεί ακόμα εντελώς στη νέα κατάσταση.
ΥΓ.: Ευτυχώς η κοπέλα που τον κρατάει δεν θα πάει τελικά στα τρίδυμα που μπουσουλάνε και τα κουνάνε διαδοχικά για να κοιμηθούν κι εκεί που κοιμάται το ένα ξυπνάει το άλλο και άντε πάλι από την αρχή αλλά θα κάτσει μαζί μας αρκεί να της πληρώσουμε την άδεια που θα το κάναμε ούτως ή άλλως.
3 σχόλια:
Τι ωραία ανάρτηση... Σε λίγες γραμμές φαίνονται όλα, οι χαρές για τις νέες εμπειρίες, νέα φαγητά, νέα δόντια, μαζί με την αναγκαστική δυσαρέσκεια με τη δουλειά και με την κούραση και το λιγοστό χρόνο. (Αλλά φαντάσου να είχες τρίδυμα! χαχα)
Καλή σας συνέχεια!
Κάτι ξέρεις εσύ από τρία... Χαρά στο κουράγιο σου!
Καλο μηνα σου ευχομαι...
Δημοσίευση σχολίου