Κι άλλες διαπιστώσεις μιας μαμάς...

...πέντε μηνών και 5 ημερών πλέον...
1. "Οι πρώτοι 3 μήνες είναι οι πιο δύσκολοι": Την ατάκα αυτή πρέπει να την άκουσα/διάβασα πάνω από 100 φορές - σ' αυτό εδώ το μπλογκ, στο σούπερ μάρκετ, στην Τράπεζα, από γιαγιάδες, συναδέλφους, άσχετους στον δρόμο, την φουρνάρισσα της παλιάς γειτονιάς, από όλους. Και στο εξής θα την αναπαράγω μια και ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Τότε δεν έχεις συνειδητοποιήσει ακόμα τι σημαίνει να είσαι μαμά, τι είναι αυτό το πλάσμα που εξαρτάται απόλυτα από σένα κλπ. ενώ επιπλέον το ίδιο έχει τόσο άστατες ώρες που δεν μπορείς να βρεις στιγμή ησυχίας.
2. Τα μωρά είναι πρωτοπόρα σε θέματα ρουτίνας: Άπαξ και φτιάξουν (ή μάλλον τους φτιάξεις) ένα πρόγραμμα φαγητού, κακών και νάνι, το τηρούν με ευλαβική συνέπεια κι αν τους το διαταράξεις μπορούν να σου κάνουν τον βίο αβίωτο. Παρόλα αυτά, βαριούνται εύκολα.
3. Γενικώς, έχουν έντονη προσωπικότητα: δεν ξέρω αν στην πορεία κάποια εξελίσσονται σε λαπάδες, πάντως ως μωρά ξέρουν να διεκδικούν και να κατακτούν αυτό που θέλουν.
4. Επίσης, η διάθεση και συμπεριφορά τους εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό από εκείνη των γονιών τους: Καλά λένε τα βιβλία, αν είσαι ήρεμος και ψύχραιμος το μωρό το αντιλαμβάνεται και είναι κι αυτό ήρεμο. Το δικό μας -επειδή προφανώς αισθάνεται και μεγαλύτερη ασφάλεια- είναι εξαιρετικά κουλ όταν περνάει πολλές ώρες μαζί μας. Αντιθέτως όταν του την πέφτουν οι συγγενείς με τα "ψυχούλα μου/καρδούλα μου" φρικάρει και ξεσηκώνει τον κόσμο ολόκληρο. Τι να κάνεις όμως, να τον κρατάς στο σπίτι; Θα πάθει ιδρυματισμό...
5. Είναι μύθος ότι τα baby blues κρατάνε μόνο 40 μέρες: γιατί τότε ακόμα δεν έχεις καταλάβει ότι η παλιά σου ζωή έχει φύγει ανεπιστρεπτί. Παρόλη την απέραντη ευτυχία που νιώθεις όταν σου χαμογελάει το σπλάχνο σου, αργείς να χωνέψεις τη νέα κατάσταση. Είναι και η κούραση κι η αγωνία, κορόμηλο πάει το δάκρυ...

Ευχές

Χρόνια Πολλά!
Σήμερα θα ντύσω το αλεπουδάκι μου με στολή Άγιου Βασίλη (δώρο του παππού-μπαμπά μου) και θα το πάω βόλτα... Εσείς;

Η πρώτη μάχη

Αυτές τις μέρες περάσαμε την πρώτη μας "οικογενειακή" δοκιμασία. Εκεί που μελετούσα το γεγονός ότι το μωρό μου -όπως και όλα φαντάζομαι- είναι σκλάβος της ρουτίνας κι αν του την διακόψεις γίνεται πύραυλος, ήρθε ένα κακό ...κουνούπι να με διαψεύσει: ένα μικρό τσίμπημα στο κεφαλάκι του μολύνθηκε από σταφυλόκοκκο και η ρουτίνα... διακόπηκε.

Μαζί διαψεύστηκαν και όσοι πίστεψαν ότι είμαι ψύχραιμη -και κυρίως εγώ η ίδια- ενώ δοκιμάστηκε χοντρά η υπομονή μας. Το σπυράκι έγινε φλεγμονή γεμάτη πύον, πρήστηκαν και οι αδένες του και η ομοιοπαθητικός παιδίατρος του έδωσε δύο διαφορετικά φάρμακα τα οποία όμως δεν έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα. Κατά συνέπεια, μετά από 6 μέρες, το πρώτο του Amoxil τον καλωσόρισε στον μαγικό κόσμο των αντιβιοτικών που τόσο προσπαθούσαμε να αποφύγουμε...

Το απόστημα έχει υποχωρήσει αρκετά πλέον, αλλά τα μάτια μου έχουν γουρλώσει -ελπίζω όχι για πολύ ακόμα- και το νευρικό μου σύστημα (ήταν που ήταν) έχει γίνει σμπαράλια. Άσε που αρχίζω δουλειά την Τρίτη...

Τέλος πάντων. Θα επιμείνουμε ομοιοπαθητικά και ελπίζω να αργήσει να ξαναμπεί Amoxil στο σπιτικό μας!

Hommage

Δύο θειάδες έχασα μέσα σε μια βδομάδα. Την αδερφή της μαμάς μου, τη μικρή, 68 ετών, και του πατέρα μου πατημένα 83.

Περιπτώσεις και οι δυο.

Η πρώτη -θεία Ούλεν την φωνάζαμε (από το Ελένη) γιατί ...φορούσε μασέλα- είχε αστείρευτο χιούμορ, ήταν πανέξυπνη αλλά έφαγε τη ζωή της στις μπύρες. Στην κυριολεξία. Όταν ήμουν γύρω στα 12 είχα πάει μαζί της και με τον θειό μου (τον αδερφό της, είχε παντρευτεί 2-3 φορές αλλά είχε χωρίσει) ταξίδι στην Ελβετία, στα χιόνια. Ήταν από τις πιο αξέχαστες διακοπές της ζωής μου. Η Ελένη με αντιμετώπιζε σαν φίλη της, όχι σαν την μικρή της ανηψιά και την λάτρευα. Τα τελευταία 20 χρόνια ζούσε στο Μέτσοβο, μόνη, και σπανίως κατέβαινε στην Αθήνα. Με τη μάνα μου είχαν περίεργη σχέση. Επειδή δεν πρόσεχε ιδιαίτερα τον εαυτό της η μάνα μου της θύμωνε, μάλωναν συχνά. Με τον αδερφό μου σχολιάζαμε (ας μου συγχωρεθεί το μπλακ χιούμορ) ότι θα πλακώνονται και μέσα στον τάφο!

Η δεύτερη, η Παρή, ήταν η μάνα των αγαπημένων μου ξαδερφιών. Φοβερή μαγείρισσα, "νοικοκυρά" με όλη τη σημασία της λέξης. Η σπανακόπιτα και το ραβανί ήταν οι σπεσιαλιτέ της. Αφότου έχασε τον άντρα της (τον είχε παντρευτεί με προξενιό αλλά φαίνεται ότι με τα χρόνια του είχε αδυναμία) παραιτήθηκε. Ωστόσο, έζησε ακόμα 15 χρόνια, τα περισσότερα στο σπίτι. Τελευταία είχε αρχίσει να τα χάνει. Όποτε μας έβλεπε μονίμως μας ρώταγε "τι κάνει η μαμά σου", άσχετα αν ήξερε ότι είχε πεθάνει. Στην αρχή πάθαινα σοκ, μ' έπιαναν τα κλάματα. Ε, κάποια στιγμή άρχισα να γελάω και στο τέλος της απαντούσα "μια χαρά"...

Τώρα κι οι τρεις θα φτιάχνουν πίτες και ελπίζω να τα πίνουν και λιγάκι εκεί πάνω...