Πολλές οι αλλαγές και που να προλάβω να τις ταξινομήσω και να τις χωνέψω...
Κατ' αρχάς μετακομίσαμε. Μετά από 19 χρόνια ξανακοιμάμαι στο (ανακαινισμένο) παιδικό μου δωμάτιο - χωρίς εφιάλτες ευτυχώς. Επίσης, μετά από 18 χρόνια εγκατέλειψα το κέντρο για τα (κοντινά) προάστια - με λίγους εφιάλτες δυστυχώς. Το μωρό έχει δικό του δωμάτιο, αναπνέει καθαρότερο αέρα, δεν ακούει τη μαλακία του γείτονα - το αυτό και εμείς. Ωστόσο οι κακές συνήθειες δύσκολα λησμονιούνται: όταν τον βγάζω βόλτα θέλω κίνηση, κόσμο, μαγαζιά και γενικώς δράση αλλά εδώ μόνο η μηχανή του γκαζόν στα γύρω σπίτια προσφέρει λίγο σασπένς... Άσε που τώρα που φύγαμε από την Αθήνα άλλαξε κι ο δήμαρχος και ελπίζω η μοίρα της. Από timing άλλο τίποτα...
Επιπλέον, καθώς σύντομα επιστρέφω εις την εργασίαν μου πανάθεμα, στις 10 του μήνα μπήκε στη ζωή μας η Χριστίνα. Κι εγώ ένιωσα τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Το απόγευμα της πρώτης ημέρας -που την είχα από κοντά και της έβαλα όρια να μην τον πιάνει συνέχεια, τον κουνάει και τον τριβελίζει- πλάνταξα στο κλάμα. Αδύνατον να χωνέψω ότι ένας ξένος άνθρωπος θα ασχολείται με το μωρό μου, όσο καλός χρυσός και άγιος κι αν είναι (που δεν το ξέρω ακόμα). Πλέον έχω αρχίσει να συνηθίζω κάπως αν και νομίζω ότι όταν θα λείπω θα τρελαίνομαι στην αγωνία. Μακάρι να μπορούσα να κάτσω μαζί του μέχρι να γίνει ενός. Κι ας λένε ότι θα μου κάνει καλό η δουλειά, να αλλάξω παραστάσεις κι άλλα τέτοια - ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΑΛΛΑΞΩ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ, αυτή είναι η καλύτερη παράσταση της ζωής μου και δεν θέλω να χάσω ούτε δευτερόλεπτο.
