Σε έκσταση!

Χθες 23 Ιουλίου και ώρα 03:55 γέννησα ένα απίθανο αγοράκι. Είμαι καλά και εκσστατικά χαρούμενη όπως και ο μπαμπάς του. Λεπτομέρειες σύντομα.

Εν αναμονή

Πλησιάζει η μεγάλη ημέρα και δεν έχω γράψει λέξη... Οργασμός - χωρίς σεξ. Σταμάτησα τη δουλειά και τρέχω ασταμάτητα για να αγοράσω πράγματα για το μωρό που οσονούπω φτάνει. Άλλος κόσμος. Κι από πάνω έχω και τις έμπειρες μαμάδες/πωλήτριες να με προγγίζουν "έχετε αργήσει / την τελευταία στιγμή τα αφήσατε όλα" και άλλα τέτοια.

Τέλος πάντων αυτό είναι το λιγότερο γιατί όπως έλεγε και η μαμά μου στη βράση κολλάει το σίδερο. Τώρα αν γεννήσω ενώ το καροτσάκι/ρηλάξ/κούνια/μπανιέρα βρίσκεται ακόμα καθ' οδόν, ε θα τη βρούμε την άκρη.

Γενικώς βρίσκομαι σε ένταση. Που κάποιες στιγμές μου προκαλεί άγρια νεύρα. Χάνω την υπομονή μου, φωνάζω και μετά χαϊδεύω την κοιλιά μου και λέω στο μωρό να μην ανησυχεί οι γονείς του αγαπιούνται. Πολύ.

Δύσκολο στην ουσία να περιγράψω ακριβώς πώς νιώθω. Τώρα που βρίσκομαι στην τελική ευθεία, κοιτάω πίσω και σκέφτομαι με πολύ χαρά την περίοδο της εγκυμοσύνης μου που γενικά ήταν ομαλή ως και ευχάριστη - μέχρι που λέω ότι θα μου λείψει η στρογγυλεμένη μου μορφή!

Ύστερα κοιτάω μπροστά -όσο πιο μπροστά μπορώ δηλαδή- και προς στιγμήν με πιάνει αγωνία, όχι τόσο για τον τοκετό όσο για τις πρώτες ημέρες. Παρόλα αυτά τρέφω ταυτόχρονα και μια περίεργη σιγουριά ότι μάλλον θα τα βγάλω πέρα - δεν μπορεί να είναι τόσο δύσκολη δουλειά πια.

Η αναμονή ωστόσο είναι...

Κυριακή στο Α'

Πριν 6 περίπου ημέρες ήταν τα γενέθλια της μαμάς μου. Δύσκολη επέτειος. Κατάφερα τελικά μόλις χθες να πάω στο νεκροταφείο. Ο Γ. και αδερφός μου προσπάθησαν φυσικά να με αποτρέψουν "για να μην ταραχτώ" αλλά δεν τους πέρασε. Ο πρώτος μάλιστα με συνόδευσε και τον ευγνωμονώ.

Έκανε πολύ ζέστη, στους ακάλυπτους χώρους του Α' ήταν σχεδόν αδύνατο να κινηθείς χωρίς κόπο - ειδικά εγώ με την κοιλιά στο στόμα.

Της είπα για τον εγγονό της, ότι θα του μιλήσω για κείνην όσο πιο πολύ μπορώ έτσι ώστε να ΄ναι σαν να την γνώρισε. Έκλαψα όμως που αυτό δεν θα συμβεί ποτέ και γιατί μου λείπει...

Βγαίνοντας διαπίστωσα ότι τα νεκροταφεία -θα φανεί περίεργο- έχουν τη δική τους "ζωή". Θαμώνες (όχι τους περιστασιακούς σαν εμένα ή σαν τη φίλη μου τη Μ. που συνάντησα τυχαία δυο-τρεις διαδρόμους παρακάτω στον τάφο του πατέρα της - ομολογώ ότι είναι ένα μέρος όπου δεν περίμενα να συναντήσω γνωστό) μόνιμους, σχεδόν ενσωματωμένους με τον χώρο, παραλλαγή με τα μακάβρια γλυπτά και τους σταυρούς. Που μιλούν στο κινητό, κάνουν κοινωνικό κουσκούς και γενικώς φέρονται σαν να βρίσκονταν στο καφενείο της γειτονιάς τους (χωρίς τις ανάλογες φωνασκίες ευτυχώς), ή έστω στο σαλονάκι της γειτόνισσας.

Δεν ξέρω, ίσως υπερβάλλω. Άλλωστε ο θάνατος είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής οπότε γιατί να τον αντιμετωπίζουμε αλλιώς;