Unconditional love

Είναι περίεργο να λατρεύεις κάποιον χωρίς καν να τον γνωρίζεις.

Θυμάμαι στο γυμνάσιο μια συμμαθήτριά μου που είχε εμμονή με τον Τζιμ Μόρισον. Πέρα από τις εκτενείς -ακατάλληλες για κείνη την εποχή- περιγραφές των ερωτικών περιπτύξεων που ονειρευόταν, της έφτανε ακόμα και να τον έχει ...ταριχευμένο σε βιτρίνα και να τον κοιτάζει! Αντίστοιχα, μερικά χρόνια αργότερα μια άλλη είχε κολλήσει με τον Μπραντ Πιτ και τον Τζόνι Ντεπ και μας έθετε παράλογα διλήμματα "ποιον θες εσύ και ποιον εγώ" στα οποία ενίοτε, ανάλογα με τα κέφια της, εισέβαλε και η ...Κιμ Μπάσιντζερ.

Τέλος πάντων. Τέτοιες μανίες παίζουν ακόμα -και όχι μόνο στις μικρότερες ηλικίες (π.χ. έχω μια συνάδελφο που φαντασιώνεται τον πρώην επίτροπο Περιβάλλοντος)- όμως εγώ δεν εννοώ αυτές. Αλλά αυτό το πλάσμα που μεγαλώνει μέσα μου. Που το λατρεύω κάθε μέρα και πιο πολύ.

Μια μέρα, πριν από 3-4 μήνες, αναρωτιόμουν ποιον θα διάλεγα να δω αν γινόταν με ένα τσαφ να εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά μου. Η πρώτη σκέψη πήγε στη μάνα μου. Ομως η εικόνα άλλαξε αυτομάτως με εκείνην ενός αφράτου φρέσκου μωρού. Ναι, αυτόν θέλω να δω. Ανυπομονώ όσο δεν φαντάζομαι.

ΥΓ. Μάλλον έχω αρχίσει να λαλάω (λιγάκι)...