H οικογένειά μου γερνάει.
Είμαστε όλοι πλέον πάνω από τα σαράντα - με πιο πρόσφατο entry σ΄αυτή τη "μαγική" δεκαετία τον αδερφό μου. Από τα έξι πρώτα ξαδέρφια μου -τρία από τη μεριά της μάνας μου κι άλλα τόσα από του πατέρα μου- συν τον αδερφό μου επτά και με μένα οκτώ, έχει βγει μόνο ένα νεαρότερο μέλος. Οι υπόλοιποι ζούμε ανύπαντροι, μόνοι ή με γκόμενες/ους "προστατευμένοι" από τα δύσκολα και τα σκληρά της οικογενειακής ζωής.
Θυμάμαι μάλιστα τον αδερφό μου, έφηβο ακόμα, να αντιμετωπίζει με τρόμο την προοπτική ότι ξανθός γαρ θα 'βγαζε ένα κοριτσάκι εξίσου ξανθό, με μπούκλες όμως και γαλάζια μάτια σαν τα δικά του.
Γι' αυτό κι η δική μας απόφαση να γίνουμε γονείς (ναι, αυτό είναι το μυστικό που έκρυβα επιμελώς τόσο καιρό και που μ' έκανε να μην μπορώ να σταυρώσω καμιά -άλλη- λέξη) δημιούργησε κάποια ένταση. Με την καλή έννοια θα έλεγα αν και γενικώς κανείς δεν ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικός. Πιο κομπλαρισμένος απ' όλους ήταν φυσικά ο πατέρας μου, που δεν το 'χει το παππουδίστικο, αλλά που θα πάει, θα συνηθίσει. Ήδη με ρωτάει καθημερινά χαζογελώντας "το παιδί τι κάνει;"
Ωστόσο, ο καλύτερος χαρακτηρισμός -"είστε πολύ θαρραλέοι"- ήρθε από τον μεγάλο μου επαγγελματία-εργένη-ξάδερφο, γι' αυτό κι εγώ του υποσχέθηκα να του δίνω "να κάνει λίγο" μπας κι αλλάξει γνώμη.
Wish me luck!
