C/O Berlin

Ελειψα. Τέσσερις ημέρες στο Βερολίνο.
Τρελή ζήλεια.
Είχα πάει και το '92 αλλά τότε ήταν ακόμα πολύ φρέσκο το τείχος. Πας σε μια τέτοια πόλη και μετά αναρωτιέσαι τι στο καλό κάνεις εδώ. Δεν ξέρω πόσο θα άντεχα το κρύο και τη σχετική μουνταμάρα από τη στιγμή που θα περνούσε ο ενθουσιασμός για τους κανονικούς και ήρεμους ανθρώπους, τους φαρδείς και καθαρούς δρόμους, για τις καλές τιμές, τα πολλά πάρκα, τα ποδήλατα, για τα λίγα αυτοκίνητα στο κέντρο, για την ησυχία και τις ωραίες εκθέσεις..., όμως πάρα πολλές φορές είπα τελείωσε τα παρατάω όλα και έρχομαι να ζήσω εδώ. Κι ας πρέπει να μάθω γερμανικά.
Ακόμα και τις διαδηλώσεις τους ζήλεψα. Επεσα πάνω στη μεγάλη του Σαββάτου, κοντά 20.000 άτομα. Για τους G20 και την κρίση. Χωρισμένοι σε κλιμάκια, ακόμα και οι αναρχικοί, με τη συνοδεία φορτηγών με κονσόλες και dj. Επαναστατική νεοπόπ. Κουκούλες φυσικά και κάτι μαντραχαλάδες ματατζήδες διακριτικοί (τουλάχιστον στη φάση που είδα εγώ) να περπατάνε στο πλάι.
Τους χάζευα όσο στεκόμουν στην ουρά έξω από την έκθεση της Annie Leibovitz ("Annie Leibovitz Restrospective: A Photographer's Life 1990-2005"), στο παλιό ταχυδρομείο της πόλης που έχει διαμορφωθεί σε εκθεσιακό χώρο, τον περίφημο C/O Berlin. Περίεργος συνδυασμός. Ολα μαζί εννοώ.
Τις περισσότερες φωτογραφίες της Leibovitz τις είχα δει στο ντοκιμαντέρ που είχε προβληθεί πέρσι/πρόπερσι σε κάποιες νύχτες πρεμιέρας. Η δύναμή τους από κοντά, ακόμα μεγαλύτερη. Πέρα από τις πόζες των διασήμων, συγκινήθηκα με τις εικόνες της πραγματικής της ζωής. Της οικογένειάς της, της μάνας της που είχε σπουδάσει χορό κι έβγαινε πάντα με το ένα πόδι στον αέρα, του πατέρα της να γερνάει. Της Susan Sontag. Σε πλήρη εγρήγορση, στο κρεβάτι του πόνου αλλά και πέρα από αυτό...

Η 1η 25η

Μου λένε ότι οι πρώτες γιορτές χωρίς εκείνη θα είναι οι πιο δύσκολες.
Πέρασαν τα πρώτα Χριστούγεννα, η πρώτη Πρωτοχρονιά.
Η γιορτή μου.
Αύριο είναι η δική της...

Με χωρίς κουκούλες

Χθες βράδυ σε γνωστή ταβέρνα του κέντρου. Είμαστε οι μόνοι που κατεβάζουμε κάπως τον μέσο όρο ηλικίας. Στους "μη καπνίζοντες" κάθεται παρέα με έναν πρώην υπουργό (τότε, επί Οτσαλάν) και άλλους 4. Μεταξύ αυτών και μια ξανθιά κυρία με δυνατή φωνή που κάτι μου θυμίζει. "Εγώ βλέπεις δεν έχω άντρα σπίτι να μου λέει Ιωάννα πάχυνες, Ιωάννα αυτό και το άλλο. Μόνο τις γάτες. Είχα μία, τώρα έχω έξι!". (Την αναγνωρίζω. Σύζυγος φίλου του πατέρα μου, ραλίστα από χόμπι που είχε σκοτωθεί σε αυτοκινητιστικό...)
Σήμερα το πρωί στη Σκουφά. Εξηντάρα γυναίκα σκυφτή μπροστά σε βιτρίνα καταστήματος. Κοιτάζοντας καλύτερα συνειδητοποιώ ότι πρόκειται για μάρτυρα του Ιεχωβά με τα περιοδικά "Σκοπιά" αγκαλιά. Φοράει κατακόκκινο καλσόν και χαζεύει ρούχα.

ΧΩΡΟγραφία

Οι ειδήσεις των 8

Καμιά φορά τελευταία νιώθω φόβο.
Κάτι που ποτέ δεν μου συνέβαινε στο παρελθόν. Πέρα από τους φόβους για την υγεία των αγαπημένων μου ανθρώπων δηλαδή που τα τελευταία δυο χρόνια έχουν ενταθεί σε βαθμό υστερίας.
Αυτός είναι ένας φόβος διαφορετικός. Για τους έξω εκεί. Που απειλούν το σπίτι μου, τη σωματική μου ακεραιότητα, τα πράγματά μου.
Λέω ότι μάλλον φταίει η αναθεματισμένη η τηλεόραση που καλλιεργεί ένα τέτοιο κλίμα τρομοκρατίας και ανασφάλειας, ειδικά μετά τα γεγονότα του Δεκεμβρίου. Εκτός αν μεγάλωσα πια και σιγά σιγά αποκτάω χαρακτηριστικά τρομαγμένου μεσήλικα.
Οπως και νά' χει προχθές το βράδυ ξύπνησα σίγουρη ότι αν δεν έκλεινα το εξώφυλλο του σαλονιού θα είχαμε ανεπιθύμητες νυχτερινές επισκέψεις. Την Παρασκευή το μεσημέρι με είχε πιάσει τρελή αγωνία μήπως τα δυο τυπάκια Πακιστανικής καταγωγής που περπατούσαν σε μικρή απόσταση από πίσω μου, μου αρπάξουν με ταχυδακτυλουργικό τρόπο το πορτοφόλι μέσα από την ξέχειλη και ξεχειλωμένη τσάντα μου. Μάλιστα έχωσα διακριτικά το χέρι μου μέσα να δω αν ήταν ακόμα εκεί!
ΕΛΕΟΣ. Αυτή δεν είναι συνηθισμένη συμπεριφορά για μένα και με ανησυχεί πραγματικά - μέχρι που με εξοργίζει.
Γι' αυτό και την καταθέτω. Μπας και την ξορκίσω - τώρα ειδικά που γλίτωσα και τις ειδήσεις των οκτώ....

Κακός καιρός δωρεάν μετακίνηση*

Πριν λίγο. Στην είσοδο κυριλέ πολυκατοικίας στο Κολωνάκι. Καλοντυμένη γυναίκα γύρω στα 40 μιλάει σε ηλικιωμένη οικιακή βοηθό με μπλε ποδιά και σκούπα. Το ύφος της είναι πολύ έντονο. Είναι εκνευρισμένη και σχεδόν τσιρίζει: "Ε δεν μπορεί κάποια στιγμή θα βρω κάποιον που δεν θα με θέλει για τα λεφτά μου. Που θα εκτιμήσει αυτό που είμαι, εγώ και όχι η τσέπη μου!" Η άλλη απλώς κουνάει το κεφάλι της πάνω κάτω - διακρίνεται ελαφρύ μειδίαμα.

ΥΓ. 8 Μαρτίου - Ημέρα της Γυναίκας μεθαύριο και τα μέσα μαζικής μεταφοράς θα είναι δωρεάν για το "ασθενές φύλο". Καλό μας ταξίδι λοιπόν.

*Ας με συγχωρήσει η Μαρία Μήτσορα για την παράφραση του τίτλου του βιβλίου της "Καλός καιρός μετακίνηση"...

Μμμμμεεεεε

Εννιά το πρωί με βροχή. Η Κηφισίας ως συνήθως τίγκα. Την ανεβαίνω αγκομαχώντας με πρώτη.
Πάλι ως συνήθως, ακούω ραδιόφωνο. Οχι όλους τους σταθμούς κι αυτό κυρίως επειδή το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου μου έχει ψυχή και τη δική του ατζέντα. Δηλαδή πιάνει όποιους του γουστάρει όποτε του γουστάρει. Ετσι, το τελευταίο διάστημα βρίσκεται κολλημένο στα 955 FM, στο City. Ακούγεται η φωνή του Φοίβου Καρζή. Ξαφνικά βγαίνει η Λιάνα Κανέλλη στο τηλέφωνο. Αφού μας ενημερώσει για το πόσο της αρέσει να μαγειρεύει, μιλάει για τον Κορυδαλλό, παραλληλίζει την κίνηση των ελικοπτέρων με εκείνη των αυτοκινήτων ("τα οποία τουλάχιστον όταν παρανομούν παίρνουν κλήση"), ζητάει νόμους, αραδιάζει απίστευτα τσιτάτα - γενικά μου σπάει τα νεύρα (πάντα).
Αλλάζω σταθμό. Σκάι. Πετυχαίνω τον Αρη Πορτοσάλτε (δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τον αγαπάνε τόοοσο πολύ κανάλι κι ακροατές - μόλις μάλιστα τον ξανάβγαλαν στο γυαλί μετά την πρώτη αποτυχημένη προσπάθεια 2-3 χρόνια πριν). Είναι σε έξαλλη κατάσταση. Σαν να τον βλέπω. Ωρύεται εναντίον κάποιου συνομιλητή του, μπερδεύει τα λόγια του, ο άλλος μιλάει από πάνω του...
Τι να πω. Να χέσω την ενημέρωση - δουλεύω και γι' αυτήν πανάθεμά με.

Ωραίος καιρός

ελπίζω να κρατήσει

Καλό μήνα

Σε ονειρεύτηκα πάλι.
Αυτή τη φορά ήσουν καλά.
Ήταν λέει Κυριακή και είχα να σε δω πάνω από 4 μέρες. Οταν ήρθα στο σπίτι σου, ήσουν ντυμένη, χτενισμένη, φορούσες κραγιόν και μόλις είχες γυρίσει από βόλτα στο Μουσείο Μπενάκη με την Α.
Ξαφνιάστηκα. Σε ρώτησα πως αισθάνεσαι, μου απάντησες μια χαρά, πέρασε πια δεν με βλέπεις;