Ποιος πήρε τη λέξη μου;

Είπα να μην γράφω αν δεν έχω "σοβαρό" λόγο / αλλά εγώ το ορίζω αυτό / έτσι δεν είναι; / εγώ το απαντάω κι αυτό / ναι έτσι είναι / οπότε γράφω / αν και ο μόνος λόγος που έχω είναι ότι εδώ και δύο ημέρες αδυνατώ να γράψω / όλα αυτά που οφείλω να γράψω / λόγω δουλειάς πανάθεμά την / τόσο καιρό έψαχνα / τώρα δεν ξέρω τι να πρωτοκάνω / ποτέ δεν είμαι ευχαριστημένη / ή μάλλον πότε θα είμαι ευχαριστημένη; / έχω μπλοκάρει και παίρνω τη δύσκολη δουλειά για το σπίτι μπας και το σ/κ μου βγει καλύτερα / ίσως φταίει ότι όλη την προηγούμενη εβδομάδα στύφτηκα στην κυριολεξία / να στέρεψα από λέξεις πια / Στοπ.

To "κουνέλι" δεν θα ξανατρέξει...

"my concerns — to survive, to improve, to make my microcosms amusing to me and then to others, to fail, if fail I must, through neither artistic cowardice nor laziness, to catch all the typographical errors in my proofs, to see that my books appear in jackets both striking and fairly representative of the contents, to arrange words and spaces and imagined realities in patterns never exactly achieved before, to be able to defend any sentence I publish."

John Updike

Why I Write, 1974

http://planetark.org/wen/51348

Του δρόμου

Εχω καταντήσει μια alepouontheroad -350 χιλιόμετρα έγραψα το τελευταίο δεκαήμερο (το αυτοκίνητο το' χω κοντά 11 χρόνια και είχα κάνει μόλις 53 χιλιάδες)- εξ' ου και οι τόοοοσο πλούσιες εμπειρίες μου.

Η σημερινή αστεία, άντε πρωτότυπη έστω: πρωί στην Κηφισίας στο ύψος του Υγεία, μπροστά μου mercedes slk μαύρη κυριλέ. Καρφωμένη πίσω της χαζεύω ακούγοντας (πάλι) τους αγρότες. Μέχρι που ξαφνικά βλέπω καλύτερα. Δίπλα στην πινακίδα, φιγουράρει αυτοκόλλητο με σκίτσο του Che! Το πήρα φωτό, με πήρε είδηση ο οδηγός, προσπάθησε να με πλησιάσει αλλάζοντας λωρίδες, έκανα την Κινέζα - προφανώς.

Slow train*

Είπα να σιωπήσω για κάποιο διάστημα αλλά συνέβη κάτι το πρωί που δεν μπορώ να μην καταγράψω. Οσο μικρό κι αν είναι, υπό τις παρούσες συνθήκες νομίζω ότι έχει ιδιαίτερη σημασία. Και έρχεται δυστυχώς ως θλιβερή απάντηση σε όσους ισχυρίστηκαν και υποστήριξαν μάλιστα με αξιοσημείωτο σθένος -και δεν λέω εξέφρασαν την ελπίδα, γιατί σ' αυτήν την κατηγορία ανήκω κι εγώ- ότι οι πρόσφατες κινητοποιήσεις σήμαναν την έναρξη της επανάστασης, της αλλαγής της κοινωνίας μας προς το προοδευτικότερο, την αναβίωση των κινημάτων πολιτών κ.λπ. κ.λπ.

Μέγα λάθος. Βασιλικότεροι του βασιλέως θα γίνουμε - καιρός να φεύγουμε...

Στο τρένο, διαδρομή Μοναστηράκι-Μαρούσι, λοιπόν. Στα αυτιά μου οι κινητοποιήσεις των αγροτών και στο χέρι μου οι απίστευτες δηλώσεις του προέδρου μιας αποδεδειγμένα ρυπογόνας βιομηχανίας. Κοινώς στον κόσμο μου.

Ξαφνικά ακούγεται μια φωνή: "Σε είδα! Πήγες να μου αρπάξεις το πορτοφόλι, αλήτη. Θα έρθεις μαζί μου στην αστυνομία!".
Και από πίσω, εν χορώ, οι λοιποί επιβάτες: "Χειροπέδες, χειροπέδες, περάστε του χειροπέδες! Πήγαινέ τον στην αστυνομία να τον βάλουν μέσα τώρα! Χτύπα τον! Κοπάνα τον!"

Στην επόμενη στάση ο τύπος φυσικά κατέβηκε και μην τον είδατε αλλά η χορωδία στο βαγόνι συνεχίστηκε: "Ξένος ήταν φυσικά! Τι ήταν; Μάλλον Ρουμάνος. Ε, βέβαια, τι άλλο. Ζούγκλα γίναμε!"

*Slow train

Sometimes I feel so low-down and disgusted
Can't help but wonder what's happenin' to my companions,
Are they lost or are they found, have they counted the cost it'll take to bringdown
All their earthly principles they're gonna have to abandon?
There's a slow, slow train comin' up around the bend.

I had a woman down in Alabama,
She was a backwoods girl, but she sure was realistic,
She said, "Boy, without a doubt, have to quit your mess and straighten out,Y
ou could die down here, be just another accident statistic.
"There's a slow, slow train comin' up around the bend.

All that foreign oil controlling American soil,
Look around you, it's just bound to make you embarrassed.
Sheiks walkin' around like kings, wearing fancy jewels and nose rings,
Deciding America's future from Amsterdam and to Paris
And there's a slow, slow train comin' up around the bend.

Man's ego is inflated, his laws are outdated, they don't apply no more,
You can't rely no more to be standin' around waitin'
In the home of the brave, Jefferson turnin' over in his grave,
Fools glorifying themselves, trying to manipulate Satan
And there's a slow, slow train comin' up around the bend.

Big-time negotiators, false healers and woman haters,
Masters of the bluff and masters of the proposition
But the enemy I see wears a cloak of decency,
All non-believers and men stealers talkin' in the name of religion
And there's a slow, slow train comin' up around the bend.

People starving and thirsting, grain elevators are bursting
Oh, you know it costs more to store the food than it do to give it.
They say lose your inhibitions, follow your own ambitions,
They talk about a life of brotherly love, show me someone who knows how tolive it.
There's a slow, slow train comin' up around the bend.

Well, my baby went to Illinois with some bad-talkin' boy she could destroy
A real suicide case, but there was nothin' I could do to stop it,
I don't care about economy, I don't care about astronomy
But it sure do bother me to see my loved ones turning into puppets,
There's a slow, slow train comin' up around the bend.

Bob Dylan, 1979

Δύσκολοι καιροί και βροχεροί

Γι' αυτό επιλέγω τη σιωπή και σιωπηρά τραγουδάω (καλύτερα από το να χτυπάω το κεφάλι μου στον τοίχο ε;):

Hello darkness, my old friend,
Ive come to talk with you again,
Because a vision softly creeping,
Left its seeds while I was sleeping,
And the vision that was planted in my brain
Still remains
Within the sound of silence.

In restless dreams I walked alone
Narrow streets of cobblestone,
neath the halo of a street lamp,
I turned my collar to the cold and damp
When my eyes were stabbed by the flash of
A neon light
That split the night
And touched the sound of silence.

And in the naked light I saw
Ten thousand people, maybe more.
People talking without speaking,
People hearing without listening,
People writing songs that voices never share
And no one deared
Disturb the sound of silence.

Fools said i,you do not know
Silence like a cancer grows.
Hear my words that I might teach you,
Take my arms that I might reach you.
But my words like silent raindrops fell,
And echoed
In the wells of silence

And the people bowed and prayed
To the neon God they made.
And the sign flashed out its warning,
In the words that it was forming.
And the signs said, the words of the prophets
Are written on the subway walls
And tenement halls.
And whisperd in the sounds of silence.

Υστερόγραφο

Το παρακάτω μελοποιημένο ποίημα τραγούδησε η Μαρία Δημητριάδη, η οποία, όπως έμαθα μόλις, πέθανε το πρωί στον Ευαγγελισμό...

Αν η μισή μου καρδιά

Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται, γιατρέ, εδώ πέρα
η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται
με τη στρατιά που κατεβαίνει προς το κίτρινο ποτάμι

Η άλλη μισή στην Κίνα βρίσκεται.

Κι ύστερα, γιατρέ, την κάθε αυγή
την κάθε αυγή, γιατρέ, με τα χαράματα
πάντα η καρδιά μου στην Ελλάδα τουφεκίζεται.

Κι ύστερα, δέκα χρόνια, γιατρέ,
που τίποτα δεν έχω μες στα χέρια μου
να δώσω στο φτωχό λαό μου,
τίποτα πάρεξ ένα μήλο
Ένα κόκκινο μήλο
Την καρδιά μου.

Ποίημα του Ναζίμ Χικμέτ. Το άκουγα το πρωί στο ραδιόφωνο μελοποιημένο από τον Μικρούτσικο. Η Τουρκία αποφάσισε πριν λίγες μέρες να αποκαταστήσει την ιθαγένεια του ποιητή την οποία του στέρησαν το 1959 λόγω της αριστερής ιδεολογίας του... Εκτοτε το έργο του είχε απαγορευτεί, ο ίδιος φυλακίστηκε για χρόνια και είχε θεωρηθεί ένοχος προδοσίας. Πέθανε στη Μόσχα το 1963.

Για τις υπόλοιπες 363

Δεύτερο απόγευμα του πρώτου μήνα του δυο χιλιάδες εννιά και καλή μας χρονιά.
Ακούω Μόνικα στα ακουστικά (παντού φιγούραρε, σ΄όλες τις λίστες και τους απολογισμούς), γύρω μου 9 στους 10 (πλην εμού) καπνίζουν, μέχρι στιγμής 424 Παλεστίνιοι έχουν σκοτωθεί (η Χαμάς υπόσχεται εκδίκηση), έξω έχει ήδη σκοτεινιάσει (αν και είναι ακόμη νωρίς), αποφάσεις για τον καινούργιο χρόνο δεν πρόλαβα να πάρω (μάλλον το ανέβαλα γι' αργότερα, όπως την κοπή της πίτας), χθες είδα επιτέλους την οικογένεια μου (όση μου έχει απομείνει) και παρόλο που χάρηκα πολύ, διαπίστωσα για μια ακόμα φορά ότι τίποτα και ποτέ πια δεν θα είναι ίδιο...
Την πρώτη νύχτα του πρώτου μήνα του δύο χιλιάδες εννιά αποκοιμήθηκα μέσα σε λυγμούς. Υπόσχομαι ότι δεν θα με πάει έτσι όλη η χρονιά (κι ας λένε πως ό,τι κάνεις την πρώτη μέρα του χρόνου καθορίζει και τις υπόλοιπες 364).