Stranded

Κοντεύει ένας μήνας.

Όλο αυτό το διάστημα, τα συναισθήματά μου καταιγιστικά. Προσπαθώ να τα ταξινομήσω. Με περιορισμένη επιτυχία. Απομονώνω μια αίσθηση αποπροσανατολισμού. Έλλειψης ισορροπίας. Ξεριζώματος. Και αφόρητης μοναξιάς.

Από την άλλη είναι φορές που γίνομαι ανυπόφορη με τους ανθρώπους. Τους πιο κοντινούς κι αγαπημένους. Σαν να μου χρωστάνε κάτι. Όμως στην πραγματικότητα εγώ τους χρωστάω. Ευγνωμοσύνη για την υπομονή τη στοργή την τρυφερότητα την ουσιαστική παρουσία την αγάπη.

Το βράδυ ο Γ. με είδε στο όνειρό του. Ήμουν λέει κλεισμένη σε έναν πελώριο βράχο μέσα στη ζούγκλα. Μιλούσα μια ακατάληπτη γλώσσα. Προσπαθούσε να με πλησιάσει αλλά δεν είχε πρόσβαση από πουθενά...

Κοντά μου

Σήμερα πάω ταξίδι. Μακριά - για ξεκούραση και λίγη ηρεμία.
Θα σε έχω μαζί μου "σαν φυλακτό" όπως μου έγραψε ο Η.
Κοντά μου, μέσα μου, πάνω μου, παντού και πάντα.

Η αρχή

Έχει περάσει ήδη μια βδομάδα.
Χθες το βράδυ έκλεισα το κινητό μου. Για πρώτη φορά μετά από 1 χρόνο και 7 μήνες. Αισθάνθηκα περίεργα. Όλο αυτό το διάστημα περίμενα να χτυπήσει κάποια άγρια ώρα - το 'χα σχεδόν στο μαξιλάρι μου. Χτύπησε μόνο τότε που το 'σκασε η Λαρίσσα μέσα στο βράδυ και πανικοβλήθηκες.

Μου λείπεις.
Ο Γ. με ρωτάει πως νιώθω. Με βλέπει χαμένη και ανησυχεί. Με αγκαλιάζει σφιχτά και μου λέει ότι δεν θα ήθελες να είμαι σ' αυτή την κατάσταση, ότι κάνω κακό στον εαυτό μου σαν να τον τιμωρώ. Δεν είναι αυτό.

Πονάω πολύ - πιστεύω ότι ποτέ πια δεν θα είμαι η ίδια.

Αγόρασα 2 κόπιες από το βιβλίο του Θοδωρή Καλλιφατίδη "Μητέρες και Γιοί". Το ένα το χάρισα στον αδερφό μου με τη σημείωση να μην το διαβάσει τώρα.

"Όταν κουβαλάμε μέσα μας μια μητέρα," λέει "είναι σαν να κουβαλάμε μια αρχή." Αυτή την αρχή εγώ θα την κουβαλάω παντού και πάντα - καμιά αρρώστια δεν κατόρθωσε να μου την πάρει.

New balance

Όλο αυτό το διάστημα δημιουργήθηκαν νέες σχέσεις. Εφήμερες σχέσεις αλλά με τον τρόπο τους ουσιαστικές, απαραίτητες. Με ανθρώπους που σε άλλη περίπτωση ίσως να μην είχαμε έρθει σε τόσο στενή επαφή. Με τη Βίλντα που ερχόταν κάθε απόγευμα με ένα χαμόγελο που σ' έκανε να ξεχνάς τα πάντα. Με τον Γιώργο που έφερε το οξυγόνο και του φώναζα όταν χαλούσε. Τη Μαρία την καταπληκτική μας φαρμακοποιό. Την Άντα που φτιάχνει τον καλύτερο καφέ κι έχει χάσει και τους δυο γονείς της από καρκίνο. Τον Κώστα τον φυσικοθεραπευτή που αν και ήρθε μόνο 3-4 φορές σου άλλαζε τη διάθεση. Τον Σάκη και τον Παντελή στην είσοδο, που πάντα ρωτούσαν για σένα και σου 'στελναν φιλιά.

Με τον μοναδικό που τελικά η σχέση κρατήθηκε σε ένα αυστηρό, ψυχρό και καθαρά επιστημονικό επίπεδο ήταν με το γιατρό σου. Από την αρχή δεν σου άρεσε. Αυτή η υπέρμετρη αισιοδοξία του, απόρροια τελικά της απόλυτης συναισθηματικής απουσίας του, της έλλειψης ουσιαστικού ενδιαφέροντος. "Δεν πάνε όλα καλά με κόκα-κόλα, μην με κοροϊδεύετε" του είχες πει μια φορά και στο τέλος τον έδιωξες "φύγε δεν σε θέλω για γιατρό". Σκληρός άνθρωπος σε μια εξίσου σκληρή δουλειά. Δεν μας πήρε καν τηλέφωνο. Ούτε φωνή ούτε ακρόαση. Θα το'χει συνηθίσει. Τώρα λείπει διακοπές στην Αυστραλία...

Θα μου λείψεις

Θα σου άρεσε σήμερα. Ήταν κατανυκτικά και ήρεμα. Χωρίς τις ψαλμωδίες που πάντα αντιπαθούσες. Έκανε ζέστη βέβαια αλλά όπως μας είχες παρακαλέσει δεν φορέσαμε μαύρα. Ήταν όλοι εκεί. Άνθρωποι που είχα να δω από παιδί δεν θυμόμουν αν τους μίλαγα στον ενικό ή όχι. Σιγά το πρόβλημα θα μου πεις. Σε αποχαιρετίσαμε να ξέρεις όπως ακριβώς έπρεπε. Απλά και ουσιαστικά. Όπως ήσουν εσύ δηλαδή σε όλη σου τη ζωή. Σ΄ευχαριστώ σ΄ευχαριστώ σ' ευχαριστώ.

Κυριακή τρεις Αυγούστου Δύο Χιλιάδες Οκτώ

Σήμερα στις 07:20 το πρωί η μαμά μου πέθανε. Ήταν ήρεμη και ήμουν κοντά της.