Αθηναίοι #2 ή Sommaren med Monika

Σήμερα. Γυρνάω από το σούπερ μάρκετ. Φορτωμένη. Αποφασισμένη. Θα μαγειρέψω κοτόπουλο στο φούρνο. "Είναι πολύ δύσκολο να μην σου πετύχει" υποστηρίζει η μαμά μου. Λίγο πριν στρίψω για το σπίτι ακούω μια αγαπημένη μελωδία "well, don't let these people turn you down..." Μόνικα. Και έρχεται από το ραδιόφωνο ηλικιωμένου άνδρα (πάλι) που κάθεται αραχτός και ζεσταμένος στο πίσω μέρος παλιού ντάτσουν χρώματος μπορντό. Φοράει κοντό τζιν σορτσάκι και καρό πουκάμισο. Απ' έξω. Για κάποιο λόγο σήμερα χαίρομαι που και ακούω και βλέπω.

Οι Αθηναίοι

Το πρωί στην Ομόνοια είδα ΤΟ απίστευτο: τύπος γύρω στα εβδομήντα ψιλοκακομοίρης ίσως κι όχι τέλος πάντων καθόταν μέσα στη ζέστη σε ένα πεζούλι αποβλακωμένος και τι έκανε; Καθάριζε σχολαστικά με το μικρό του νύχι (μακρύ για την περίσταση) τη μασέλα του - την οποία όμως είχε βγάλει και κρατούσε με προσοχή στο αριστερό του χέρι! Μερικές φορές θα ΄θελα να μπορούσα να περπάταω στο δρόμο με κλειστά μάτια για να γλυτώνω την αναγούλα. (Βέβαια αν το έκανα θα έχανα τέτοιες μοναδικές στιγμές που στολίζουν την πόλη μας και τιμούν τους κατοίκους της.)

Laimoi boukalion

Από σήμερα και για κάποιο διάστημα όσο δουλεύω στο πι σι θα φοράω κολλάρο! Bad news: Το κεφάλι μου αποστράβωσε. Από μικρή μου συνέβαινε αυτό. Θυμάμαι στο δημοτικό είχα στραβώσει γιατί επί 2 βδομάδες παρακολουθούσα τις πρόβες μιας παράστασης στριμμένη προς τα δεξιά. Ο γιατρός με απείλησε με κολλάρο αλλά το απέφυγα. Έκτοτε υπέκυψα σε πολλές αντίστοιχες απειλές: φόρεσα για ένα διάστημα σιδεράκια μέχρι που μου κατέστρεψαν ένα δόντι (φαίνεται δεν είχε έρθει ακόμα η εποχή της εξειδίκευσης των οδοντιάτρων ή μάλλον οι γονείς μου αυτήν την οδοντίατρο ήξεραν αυτήν εμπιστεύονταν), αγόρασα γυαλιά κάτι αντιπαθητικά σε στιλ Κλαρκ Κεντ (αυτά πουλούσε ο γνωστός του μπαμπά μου) που έβαλα μόνο όταν ήμουν πλέον σε θέση να επιλέξω μόνη μου έναν πιο τρέντι σκελετό, αλλά ουδέποτε και επουδενί δεν δέχτηκα χαλκά στο λαιμό μου. Ακόμα κι όταν χτύπησα κάνοντας μονόζυγο σε μια εκδρομή στον Άγιο Κοσμά. Ή τότε, πολύ αργότερα, που έφαγα τα μούτρα μου χορεύοντας πιρουέτες στο Μοναστηράκι (τύφλα). Τέλος πάντων, όλα αυτά μέχρι σήμερα. Που έχει 3ο τόσους βαθμούς έξω κι αυτό το διαολεμένο μου καίει το σβέρκο. Γαμώτο!

Ξύπνα!

Τέρμα το σουρεάλ σήμερα. Από το πρωί δουλεύω. Χα. Έχω να δώσω ένα κείμενο αύριο και το ετοιμάζω στο παραπέντε. Χα. Είδα την b. Μου είπε "ξύπνα και ξεκόλλα" - φαντάζομαι μ' αυτή τη σειρά το εννοούσε. Οπότε ξύπνησα, ξεκόλλησα τα βλέφαρα και το κεφάλι μου από το μαξιλάρι, και κάθισα να δουλέψω. Με τα απαραίτητα διαλείμματα. Wish me luck. Την b. πάντως θα την ξαναδώ. Νιώθω λίγο σαν να δίνω εξετάσεις. Ε;

Summer time

Τετάρτη μεσημέρι η Πατησίων κάνει διακοπές. Ψυχή στο δρόμο. Η άσφαλτος καουτσούκ. Κινούμαι αργά χωρίς βαρύτητα. Με την ψυχή στο δρόμο. Κλείνω τα μάτια τα αυτιά τη μύτη. Στην πρώτη γωνία μια χαμογελαστή ευτραφής κυρία μου προσφέρει ένα φυλλάδιο εκμάθησης γαλλικής πιρουέτας. Κάνω στροφή και τσαφ! Πάω παρακάτω. Στην 3ης Σεπτεμβρίου οι πουτάνες κρέμονται από τους ανεμιστήρες οροφής των φτηνοξενοδοχείων. Η Ομόνοια είναι πισίνα καταδύσεων. Ένας θαρραλέος ετοιμάζεται να πηδήξει από την ταράτσα του Χόντου. Φοράει μπρατσάκια από τα "εποχιακά είδη - 7ος όροφος". Του πέφτουν κομματάκι μικρά. Στην Πανεπιστημίου τρία κορίτσια μαλώνουν. Ο καλαμποκάς τις χαστουκίζει στη σειρά κι έπειτα τους δίνει από ένα καλαμπόκι. Στο Σύνταγμα μια αστυνομικός του δήμου ξανθιά με μπλε σκιά χορεύει παθιάρικο τανγκό με έναν Αφρικανό και μια τσάντα. Είναι και οι δύο πολύ ιδρωμένοι. Έξω από την Καλούα μια άστεγη έχει στρώσει πετσέτα και ομπρέλα. Ιάπωνες τουρίστες φωτογραφίζονται μαζί της. Μια από τα δεξιά κι άλλη μια αριστερά. Προφίλ και ανφάς. Της χαρίζουν αντιηλιακό και την ξαναφωτογραφίζουν. Στο Κολωνάκι μοιράζουν μαγιό. Τόπλες. Γιούνισεξ. Ουάν σάιζ φιτς ολ.

Δρ Χάος

Σπάω το εμπάργκο. Δικό μου είναι ό,τι θέλω το κάνω. Του βάζω φωτιά και το καίω. Όχι ότι άλλαξε κάτι. Μόνο τα λόγια. Γλύκαναν.
Συνεχίζω να κινούμαι στο τετράγωνο από το σπίτι μου στης μάνας μου. Λίγο πιο έξω και αισθάνομαι ότι έχω πάει ταξίδι. Συνήθως μόνη μου. Τουρίστας. Μισή ώρα σε καφέ στην Κολοκοτρώνη με ζαλίζει το φως από τις ντισκομπάλες ενώ αποκρυπτογραφώ παραγγελίες στα γερμανικά. Χαζεύω τις βιτρίνες στο άττικα. Αντήλιος, μαγιό και μαγικά καπέλα.

Κυκλοφορώ όταν όλοι οι άλλοι δουλεύουν. Σαν τον α-κλέφτη.

Κάνω (πάλι) γυμναστική. Μαζί με τις κυρίες. Που δεν δουλεύουν. Πλατσουρίζω και σκέφτομαι.

Το βράδυ κλείνομαι στο σπίτι. Ευτυχώς συνήθως μαζί σου. Ε, και που να πάω;

Βλέπω ειδήσεις - σιχαίνομαι πλέον τις ειδήσεις αλλά ένα βίτσιο παλιό με σπρώχνει πιστά στο ραντεβού. Χθες ο μεγα-ειδησάκιας Πρετεντέρης είχε εκπομπή για τις ειδήσεις. Μαζί κι ο Κούλογλου, δίπλα κι ο Τριανταφυλλίδης. Τι να πουν (ξανά) και ποιον νοιάζει.

Βλέπω όμως και Dr House και προσπαθώ να εξηγήσω ένα ακόμα βίτσιο: τι στο καλό είναι αυτό που τραβάει τόσο κόσμο στις ιατρικές σειρές. Για μένα που έχω φάει νοσοκομείο με το κουτάλι για πάνω από έναν χρόνο παραμένει ανεξήγητο. Θα ρωτήσω το γιατρό και θα επανέλθω. Άσε που κανείς τους δεν μοιάζει στον House. Από καμία άποψη.

Πάλι γκρινιάζω; Με το συμπάθιο. Ομολογώ πάντως ότι κάνω προσπάθειες. Νωχελικές... σέρνονται τα πόδια μου στραβοπατούν τη σαγιονάρα, αλλά ένα βήμα τη φορά οκ;

ΥΓ. Στο ραδιόφωνο ακούγεται: Ain't no love in the heart of the city. Ain't no love in the heart of this town...

Παρασκευή και 13

Χθες "υπέστην" το εξής σχόλιο (στο πλαίσιο σχετικής συζήτησης): "Εσύ έφτιαξες ολόκληρο μπλογκ μόνο για να γκρινιάζεις". Ευτυχώς που κάποιος βρήκε επιτέλους το λόγο που το ξεκίνησα το ρημάδι. Μέχρι λοιπόν να ανακαλύψω/σκεφτώ/μου συμβεί κάτι πιο ευχάριστο, I rest my case/καταθέτω τα όπλα/κλείνω τα μάτια/δένω τα δάχτυλά μου/τηρώ ενός λεπτού σιγή ή και παραπάνω/καταπίνω την τσαντίλα μου/κάνω μια στροφή στις μύτες και δυο ανάποδες τούμπες και βγαίνω στον ήλιο. See you later.

R.O.A.R.

No further comment.

Evil eye

Με αυτό που έγινε το Σάββατο αποφάσισα ότι δεν αντέχω άλλες πιέσεις. Οπότε, τηλεφώνησα στις δουλειές που εκκρεμούσαν (βλ. προηγούμενο post) και πήρα μικρή αναβολή λόγω ασθενείας. Δεν είναι ότι αισθάνομαι καλύτερα αλλά τουλάχιστον έχω δικαιολογήσει την ασυνέπειά μου σε ανθρώπους με τους οποίους θέλω να συνεργαστώ στο μέλλον. Συγνώμη αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Δεν θυμάμαι να έχω πέσει άλλη φορά σε τέτοιο δυσλειτουργικό gap (επαγγελματικά τουλάχιστον). Δεν θυμάμαι επίσης να έχουν συμβεί άλλη φορά τόσα (άσχημα) πράγματα μαζί. Έλεος. Θα κρεμάσω ματάκια και φρυδάκια πάνω κάτω και πλαγίως μπας και γυρίσει η τύχη (λες;). (Άσε που αυτό το blog έχει πάρει την επικίνδυνη μορφή ημερολογίου, κάτι που δεν ήταν η αρχική μου επιδίωξη - που δεν θυμάμαι πια ποια ήταν, και αν ήταν όντως κάποια.)

Χωρίς λόγια

Ξύπνησα κάπως έτσι - σαν να έχω φάει μπουνιά στο μάτι. Χάσαμε τη Λαρίσα στοπ. Συνοπτικά: ανακαλύψαμε ότι ξεπορτίζει τα βράδια κι αφήνει τη μάνα μου μόνη της! Δεν ξέρω, μερικές φορές η πραγματικότητα ξεπερνάει το σινεμά.

20 things not to do

Τι έχω κάνει από τότε που απολύθηκα. (Έχει περάσει κιόλας ένας μήνας.):

1. Έχω πάει σε τρία ραντεβού για δουλειά.
2. Έχω απορρίψει μια πρόταση για σταθερή δουλειά.
3. Έχω δεχτεί μια άλλη για free lance.
4. Έχω δεχτεί και μια τρίτη για one-off.
5. Δεν έχω κάνει τίποτα ούτε για το 3 ούτε για το 4.
6. 'Εχω δει αρκετές ώρες tv - trash και μη.
7. Έχω διαβάσει 7 μυθιστορήματα. Τα 4 ήταν πολύ καλά.
8. Έχω ξοδέψει άπειρες ώρες χαζεύοντας σκίτσα στο ffffound.com.
9. Έχω κοιμηθεί 3 φορές για μεσημέρι. Το κεφάλι μου αντί ν' αδειάσει έγινε πιο βαρύ. Αποφάσισα να μην το ξανακάνω.
10. Έχω μαγειρέψει. 2/10 φορές το φαγητό ήταν άχρηστο. Τις υπόλοιπες παραπάνω από οκ.
11. Έχω πάει 4 φορές στο γυμναστήριο. Τώρα έχει πιαστεί το σβέρκο μου και δεν μπορώ να κουνήσω.
12. Έχω πιει πολύ. Και όχι μόνο καφέ.
13. Παρόλα αυτά έχω βγει "κανονικά" έξω μόνο 3 φορές. Κι άλλη μία πήγα σινεμά.
14. Έχω αγοράσει 3 παντελόνια. Ίδια, αλλά σε άλλο χρώμα. Και φτηνά γιατί μ' έχει πιάσει τρελή τσιγκουνιά (πάλι καλά).
15. Έχω αναρρωτηθεί άπειρες φορές γιατί αργεί να πήξει τόσο το μυαλό μου.
16. Έχω χάσει τη διάθεσή μου για κουβέντα και επαφή με τον κόσμο.
17. Έχω δει τουλάχιστον 10 εφιάλτες.
18. Έχω αισθανθεί 2 φορές ότι μέσα στο υπνοδωμάτιό μου είναι και η μαμά μου. Τη μία νόμιζα ότι της κρατούσα το χέρι ενώ κρατούσα τον Γ.
19. Έχω σκεφτεί σοβαρά και για πάνω από 5 περιπτώσεις τον τελευταίο μήνα ότι είμαι κομματάκι ηλίθια. Ευτυχώς που δεν βγαίνω και πολύ έξω δηλαδή.
20. Έχω γράψει 20 posts. Μ' αυτό 21. Και μάλιστα όλο τις ίδιες μαλακίες.

ΥΓ. Επίσης έχω γκρινιάξει πάρα πολύ για όλα αυτά αλλά είπαμε 20 πράγματα όχι 21...

Παίξ' το πάει δεν πάει

Το (μόνο;) καλό που μου έχει κάνει η έλλειψη (και αποφυγή) καθημερινής δουλειάς είναι ότι διαβάζω με πάθος. Σχεδόν ένα βιβλίο την ημέρα. Υπερβάλλω αλλά καλύτερα από να βλέπω Δρούζα ε; Σήμερα ξεκίνησα το Παίξ' το όπως πάει της Joan Didion. Αμερικανίδα γεννημένη το '34, δημοσιογράφος, δοκιμιογράφος, λογοτέχνης, κριτικός (όσα θα ήθελα να είμαι - με εξαίρεση την ημερομηνία γέννησης), ζει στη Νέα Υόρκη. Το μυθιστόρημα (από τις εκδόσεις Εμπειρία) δεν θα το επέλεγα -το εξώφυλλο και το γενικότερο στήσιμό του μοιάζει κομμένο και ραμμένο για τη "γυναικεία ψυχή"- αν δεν σκόνταφτα πάνω του καθώς γέμιζα ατάκτως την άρτι αφιχθείσα βιβλιοθήκη και δεν θυμόμουν ότι είχα ακούσει; διαβάσει; ενδιαφέροντα πράγματα για τη Didion (μάλλον σε κάποιο ξένο site για βιβλία ή από τον Γ. Μόλις είδα ότι το 2005 το Time είχε συμπεριλάβει το Play as it lays στη λίστα με τα 100 καλύτερα αγγλόφωνα μυθιστορήματα που γράφτηκαν από το 1923 www.time.com/time/2005/100books/the_complete_list.html).

Το βιβλίο λοιπόν είναι όντως μια βουτιά στη γυναικεία ψυχή (όχι όμως με την άλλη έννοια την κακή), μιλάει για μια 30άρα μισό-σταρ του Χόλιγουντ στα '70s με πολλά προβλήματα - κυρίως με τον εαυτό της. Φέρεται σαν να μην ανήκει, να μην χωράει πουθενά.

Έχει κάτι το υπνωτικό η αφήγηση που δεν είναι γραμμική έχει πολλά φλας μπακ και ροή συνείδησης αλλά με έχει παρασύρει όπως κι αυτή η χαύνωση που νιώθω τις τελευταίες μέρες...

Υoshimoto Nara

Το μοναδικό χαμογελαστό Nara-κι που βρήκα.

Καλό μήνα

Το σκίτσο είναι του Ιάπωνα Takeshi Murakami.
Προτιμάω τον Yoshimoto Nara αλλά μοιάζει τόσο θυμωμένος που δεν ταιριάζει στην ευχή...