Η μαμά μου κάθε φορά που είχε εκλογές μου έλεγε ότι ένιωθε φοβερή συγκίνηση.
Θες γιατί μεγάλωσε μέσα στην πολιτική -ο παππούς μου υπήρξε βουλευτής- θες γιατί είχε πολύ έντονη την αίσθηση του καθήκοντος, πάντως μου έλεγε ότι το προηγούμενο βράδυ των εκλογών δεν κοιμόταν, ενώ μέσα στο παραβάν το χέρι της έτρεμε.
Ξεκινούσε πολύ νωρίς για το εκλογικό κέντρο, γύρω στις 9 είχε ήδη ψηφίσει. Συνήθως πήγαινα μαζί της. Ψηφίζαμε στο ίδιο εκλογικό κέντρο, όχι όμως και το ίδιο κόμμα.
Καλώς ή κακώς δεν κληρονόμησα αυτό το πάθος της, τουλάχιστον στον συγκεκριμένο τομέα (α και στη μαγειρική).
Σκέφτομαι ωστόσο ότι σ' αυτή τη φάση, που όλα έχουν γίνει ένας θλιβερό μπάχαλο, θα είχε μεγάλο πρόβλημα να υποστηρίξει το πάθος της, θα ένιωθε σαν χαμένη.
Πάλι δεν θα κοιμόταν το προηγούμενο βράδυ, πάλι θα έτρεμε το χέρι της μέσα στο παραβάν. Όχι όμως από σιγουριά για την επιλογή της, αλλά μάλλον για ακριβώς το αντίθετο.
Γι' αυτό υπό μία έννοια είναι τυχερή που δεν το πρόλαβε το μπάχαλο...
