O τίτλος είναι ενδεικτικός της εποχής. Δευτέρα σήμερα. Καλησπέρα. Όλα βαίνουν καλώς. Δηλαδή θα μπορούσαν να είναι και χειρότερα.
Ευτυχώς ο μικρός είναι μια χαρά - ακούμε τα πιο απίστευτα πράγματα τελευταία. Από το καλοκαίρι και μετά έχει επινοήσει μια δική του χώρα, ένα νησί για την ακρίβεια, το οποίο αποκαλεί "Αγιορπίλαρ" (δεν έχω ιδέα πού το βρήκε αυτό το όνομα, άσε που δεν μου κάνει και κανέναν απολύτως συνειρμό).
Στο Αγιορπίλαρ λοιπόν έχει ένα πολύ μεγάλο αεροδρόμιο απ' όπου απογειώνονται κάθε λογής αεροπλάνα, τζετ, υδροπλάνα κλπ. Στο νησί αυτό ζουν κυρίως μικρά παιδιά τα οποία μιλάνε μια περίεργη γλώσσα, την "ρούφους ρούφους" ("Πώς λέγεται ο πωπώς στα ρούφους ρούφους;" τον ρώτησα μια μέρα. "Κώλος" μου απάντησε! Καλά να πάθω.)
Α, η πρωτεύουσα του Αγιορπίλαρ είναι η Ισλανδία....
Τέλος πάντων, το σπίτι μας αυτές τις ημέρες έχει μεταμορφωθεί σε ένα τεράστιο αεροπλάνο, το οποίο οδηγούν κάθε απόγευμα ο Τάουτα (το ψευδώνυμο που έχει βρει ο γιος μου για τον εαυτό του) ως πιλότος και ο μπαμπάς του, στον ρόλο του συγκυβερνήτη.
Η μαμά, εγώ, δεν έχει καμία θέση σ' αυτό το παιχνίδι. Μόνο σπανίως ως αεροσυνοδός που σερβίρει τσάι και κουλουράκια και ακόμη πιο σπανίως ως επιβάτης (στην οικονομική θέση σε μια απομονωμένη καρέκλα).
Φυσικά το αεροπλάνο αυτό (που έχει τη μύτη του και το πιλοτήριο στο σαλόνι -στον καναπέ-, ενώ τα φτερά και η άτρακτός του βρίσκονται στο δωμάτιο του Ιάσονα), αναχωρεί καθημερινά για Αγιορπίλαρ. Οι πιλότοι και οι επιβάτες κοιμούνται το βράδυ και φτάνουν το πρωί στον προορισμό τους.
Κάθε βράδυ ξαναεπιβιβάζονται στο αεροπλάνο και φτου κι από την αρχή...
Η διαδικασία επαναλαμβάνεται με την ίδια προσοχή και προσήλωση.Ακούραστος αυτός, σε κατάσταση ημι-αποσύνθεσης εμείς, αλλά πώς να του χαλάσουμε το χατήρι;
