Άνθρωποι σε κρίση.
Φαίνεται ότι η κατάσταση επηρεάζει άπαντες ακόμα κι αν δεν έχουν άμεσο οικονομικό πρόβλημα.
Πολύ κοντινοί μου άνθρωποι σε κρίση.
Ο ένας έχει όντως οικονομικές δυσκολίες λόγω κακών χειρισμών για τους οποίους όμως δεν ευθύνεται. Η άλλη αντιμετωπίζει ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας. Ο τρίτος μόλις έμαθε ότι η επί 15 χρόνια σύζυγός του τον απατά. Και την ξαδέρφη μου την άφησε σύξυλη ο επί 23 χρόνια δεσμός της "αύριο θα φύγω" της είπε και το έκανε.
Άνθρωποι σοβαροί, συνεπείς στις υποχρεώσεις τους, αγαπησιάρηδες και ενδιαφέροντες που όμως ξαφνικά είναι σαν να τους έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι.
Μ' όλα αυτά στο μυαλό μου μπήκα σήμερα στο τρένο. Είχα μόλις παραλάβει τα χαρτιά μου από την Τροχαία (μπήκα στον δακτύλιο κι ως άλλος ένας άνθρωπος σε κρίση αλλά χωρίς προφανώς κρίση, θεώρησα λογικό να αγνοήσω το σήμα του τροχονόμου...) και είπα να χρησιμοποιήσω τα μέσα μαζικής μεταφοράς για να πάω στη δουλειά μου στο Μαρούσι.
Ευτυχώς.
Απέναντί μου καθόταν ένα νεαρό ζευγάρι, το πολύ 20-22 ετών. Περιχαρείς και πρόσχαροι τιτίβιζαν σαν να ΄τανε ο κόσμος μια γιορτή. "Πότε θα μου κάνεις πρόταση γάμου" τον ρώτησε. "Το βράδυ με παστίτσιο". "Τέλειο φαγητό το παστίτσιο". "Σ'αγαπάω" της ψιθύρισε. "Κι εγώ" του απάντησε...
