Το ψάρι

Η επόμενη εβδομάδα θα είναι η τελευταία μου στη δουλειά. Θα έχω ήδη μπει στον ένατο, οπότε λέω να κάτσω λίγο να χαλαρώσω και να προετοιμαστώ για την επόμενη φάση.
Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα βρεθώ χωρίς δουλειά, μόνο που τώρα οι συνθήκες είναι εντελώς διαφορετικές.

Αν αγχώνομαι; Αγρίως. Αν θα μου λείψει το καθημερινό ψηστήρι στο γραφείο; Μάλλον αν και αμφιβάλλω ότι θα έχω χρόνο να το πολυσκεφτώ.
Αναρωτιέμαι πάντως πώς θα είναι τα πράγματα όταν γυρίσω μετά από 5 μήνες. Θα έχω γραφείο; Υπολογιστή; (Και τα δύο είναι δυσεύρετα στη δουλειά μου.) Θα καπνίζουν όλοι πάλι; Θα μπορέσω να προσαρμοστώ ή θα 'μαι σαν ψάρι έξω από τα νερά μου;
Κι έπειτα, ποιος θα τον κρατάει όσο θα λείπω; Που θα βρω κάποιον αξιόπιστο;

Τα όνειρά μου τώρα έχουν αλλάξει. Προχθές είδα ότι είχαμε ένα μωρό το οποίο είχαμε αφήσει σε ένα δωμάτιο μόνο του και πήγαμε για ύπνο, γιατί απλούστατα δεν ήξερα τι να το κάνω! Ξύπνησα (μέσα στο όνειρο) και είπα στον Γ.: "μάλλον πρέπει να ασχοληθώ μαζί του, πάω να δω αν πεινάει". Το πρωί, αφότου ξύπνησα, του το αφηγήθηκα και τον ρώτησα αν νομίζει ότι δεν θα ξέρω τι να το κάνω. Μου απάντησε ναι, αλλά μετά με καθησύχασε. Τι να πει κι αυτός; Προσπαθεί να κρύψει την αγωνία του...

Η κοιλιά του Βούδα

Με τις ζέστες ξεχάστηκα. Πρώτη φορά βράζω τόσο πολύ. Θα μου πεις, πρώτη φορά είσαι έγκυος με 40 βαθμούς. Χθες είδα κι έπαθα να κατεβάσω τη θερμοκρασία μου στα φυσιολογικά επίπεδα. Τα κατάφερα γύρω στις 12 το βράδυ, μετά από 4 μπάνια και αμέτρητα λίτρα νερό.

Παρόλα αυτά συνεχίζω να απολαμβάνω την όλη φάση. Συνειδητοποίησα ότι όταν εγκυμονούσαν οι πιο κοντινές μου φίλες, δεν είχα καμία επαφή με το θέμα, οπότε ουδέποτε αναρωτήθηκα πώς αισθάνονταν, τι τέλος πάντως σήμαινε για κείνες όλη αυτή η αλλαγή, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά. Αν και εδώ που τα λέμε κι αυτές δεν έδειχναν διατεθειμένες να μοιραστούν το μυστικό τους με μένα. Αλλά πάλι πού να ξέρω, αφού ήμουν αλλού;

Τέλος πάντων, εγώ την έχω δει αλλιώς. Μου βγαίνει αυθόρμητα να επικοινωνώ αυτό που συμβαίνει μέσα στην κοιλιά μου - να περιγράφω τη μαγεία. Όχι ανεξέλεγκτα. Απλώς όποιος δείξει ιδιαίτερο ενδιαφέρον, σπεύδω να τον/την ενημερώσω σχετικά, να του πω όλα όσα έχω ανακαλύψει... Και πολύ μου αρέσει.

Βέβαια υπάρχουν και στιγμές που το κρατάω όλο για μένα, που νιώθω ότι κανείς δεν μπορεί να με καταλάβει πραγματικά.

Χθες πάντως ο Γ. έβαλε το αυτί του πάνω στην κοιλιά μου και μου 'πε ότι ακούει την καρδιά του και κάτι περίεργα γλου-γλου-γλου που κάνει όταν κινείται. Ε, αυτό λοιπόν είναι μόνο δικό του...

Unconditional love

Είναι περίεργο να λατρεύεις κάποιον χωρίς καν να τον γνωρίζεις.

Θυμάμαι στο γυμνάσιο μια συμμαθήτριά μου που είχε εμμονή με τον Τζιμ Μόρισον. Πέρα από τις εκτενείς -ακατάλληλες για κείνη την εποχή- περιγραφές των ερωτικών περιπτύξεων που ονειρευόταν, της έφτανε ακόμα και να τον έχει ...ταριχευμένο σε βιτρίνα και να τον κοιτάζει! Αντίστοιχα, μερικά χρόνια αργότερα μια άλλη είχε κολλήσει με τον Μπραντ Πιτ και τον Τζόνι Ντεπ και μας έθετε παράλογα διλήμματα "ποιον θες εσύ και ποιον εγώ" στα οποία ενίοτε, ανάλογα με τα κέφια της, εισέβαλε και η ...Κιμ Μπάσιντζερ.

Τέλος πάντων. Τέτοιες μανίες παίζουν ακόμα -και όχι μόνο στις μικρότερες ηλικίες (π.χ. έχω μια συνάδελφο που φαντασιώνεται τον πρώην επίτροπο Περιβάλλοντος)- όμως εγώ δεν εννοώ αυτές. Αλλά αυτό το πλάσμα που μεγαλώνει μέσα μου. Που το λατρεύω κάθε μέρα και πιο πολύ.

Μια μέρα, πριν από 3-4 μήνες, αναρωτιόμουν ποιον θα διάλεγα να δω αν γινόταν με ένα τσαφ να εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά μου. Η πρώτη σκέψη πήγε στη μάνα μου. Ομως η εικόνα άλλαξε αυτομάτως με εκείνην ενός αφράτου φρέσκου μωρού. Ναι, αυτόν θέλω να δω. Ανυπομονώ όσο δεν φαντάζομαι.

ΥΓ. Μάλλον έχω αρχίσει να λαλάω (λιγάκι)...