Χωριστά/μαζί

Αυτές τις μέρες δεν μπορώ να σταματήσω να σκέφτομαι τη μάνα μου. Τι θα έλεγε, πώς θα αντιδρούσε στα νέα. Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, όχι πάνω από 13, μου είχε πει "εσύ δεν θα γίνεις καλή μαμά". Δεν ξέρω τι την είχε ωθήσει να πει τέτοια χοντράδα, ποτέ δεν κατάλαβα, ούτε αργότερα, όταν σε οικογενειακή συνάθροιση συζητήθηκε το θέμα της μητρότητας. Η μάνα μου, μού είχε εξαπολύσει μια αλλόκοτη επίθεση (είχε πιει και λίγο παραπάνω κρασί, οπότε η ένταση ήταν ακόμα μεγαλύτερη), όταν είπα ανοιχτά, ότι ναι, το σκεφτόμουν να κάνω παιδί, γιατί όχι. Εκείνη άλλωστε είχε αφιερώσει όλη της τη ζωή στα παιδιά της, χωρισμένη από τα 38 της χωρίς άλλες σχέσεις, περιστασιακές και μη. Οπότε ναι, γιατί όχι; Αργότερα, φιλοσοφώντας το κατάλαβα ότι πρόβαλε πάνω μου όλες τις δικές της ανασφάλειες, τον φόβο ότι η κορούλα της θα την πατήσει όπως κι αυτή...
Μαμά τώρα δεν είσαι εδώ και δεν με βλέπεις. Ομως σε πληροφορώ ότι αυτή είναι η πιο χαρούμενη περίοδος της ζωής μου και πολύ θα 'θελα να την περνούσαμε μαζί.