Παρασκευή 1 Απριλίου 2011

Το πρώτο μου δανεικό αυτοκίνητο

Πριν από πολλά πολλά χρόνια (βαριέμαι ακόμα και να υπολογίσω πόσα) έμενα σε ένα διάρι στο Χαλάνδρι. Ήταν το πρώτο σπίτι που είχα νοικιάσει - μόνη μου εννοώ. Το είχα επιλέξει γιατί υποτίθεται ότι ήταν κοντά στη δουλειά μου και επειδή ήταν καινούργιο, θα ήμουν η πρώτη ένοικος. Θυμάμαι ότι πήγα τη μάνα μου να το δει, κι εκείνη για να μην θεωρηθεί ότι με αποτρέπει από το να φύγω από το σπίτι επιστράτευσε τον μπαμπά μου να με παρακινήσει να μην βιαστώ αλλά να ψάξω λίγο ακόμη. Σε κανέναν τους δεν άρεσε. Τελικά όμως ο μπαμπάς μου αποδείχτηκε πιο χέστης και κατέληξε να με παροτρύνει κιόλας να το νοικιάσω!

Πώς τα θυμήθηκα όλα αυτά; Απλώς ψάχνοντας κάτι για τη δουλειά μου, έπεσα πάνω σε έναν ανοιχτό διαγωνισμό design για το νέο Renault 4 που κλείνει φέτος τα 50, ε και το ένα έφερε το άλλο. Βλέπετε εκείνο το σπίτι αποδείχτηκε στην πορεία η πιο άβολη επιλογή μια και μόνο στον χάρτη ήταν κοντά στο γραφείο μου. Γενικώς δεν ήταν κοντά σε τίποτα. Επιπλέον, εκείνη την εποχή δεν είχα ακόμη αυτοκίνητο και στηριζόμουν στην καλοσύνη των φίλων μου ή στην προθυμία των ταξιτζήδων να οδηγήσουν μέχρι "εκεί πάνω".

Μέχρι που κάποια στιγμή η θεια μου με λυπήθηκε και με "χορήγησε" με το μαύρο της Renault 4L που κειτόταν παροπλισμένο επί αρκετά χρόνια κάτω από την κερασιά (!) του κήπου της. Και η ζωή μου άλλαξε άρδην. Το ρενουδάκι αν και είχε τρύπες στο πάτωμα, το ταβάνι του έσταζε με την πρώτη ψιχάλα και η όπισθεν ήταν άχρηστη στην ανηφόρα, ήταν τουλάχιστον cult. Τους μήνες που το κράτησα το καβαλούσα με ύφος αμαζόνας κι αλώνιζα ατρόμητη τις λεωφόρους. Θες που ήταν η πρώτη φορά που 'φευγα από το σπίτι της μαμάς μου, θες που δεν ήμουν ούτε καν 25, πάντως για κάποιο λόγο το αυτοκίνητο αυτό μου 'δινε τρελή δύναμη.

Τώρα, που έχει γίνει πλέον παλιοσίδερα, τώρα που μαμά και θεία φτιάχνουν παρέα κουλουράκια πάνω από τα σύννεφα, ας πάρει κι αυτό μια μικρή θέση στην ιστορία της ζωής μου ως κάτι άψυχο που όμως πριν από πολλά πολλά χρόνια (τόσα που βαριέμαι ακόμα και να υπολογίσω πόσα) μ' έκανε να χαμογελάω.

Καλημέρα...

2 σχόλια:

sstamoul είπε...

αχ, είναι ωραίο αυτό που συμβαίνει με κάποιες αναμνήσεις από "δύσκολα" που τελικά όμως είναι τόσο γλυκιές...

alepou είπε...

Ήταν ωραία εκείνα τα δύσκολα γιατί δεν ήξερα πόσα πραγματικά δύσκολα με περίμεναν. Ούτε τα ωραία όμως...