Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Χρόνια πολλά κατ' αρχήν


Καιρό έχω να γράψω. Συνέβησαν πολλά όλο αυτό το διάστημα και φαίνεται ότι χρειάζομαι χρόνο για να τα αφομιώσω. Κάποια βέβαια θα τ' αφήσω στην προηγούμενη χρονιά άλλα όμως θα τα πάρω μαζί στην επόμενη. Και ευτυχώς είναι τα ευχάριστα.

Προσπαθώ να κάνω απολογισμό αυτές τις μέρες. Δεν είναι εύκολο. Κυρίως γιατί πάω ακόμα πιο πίσω από το 2009 και μετράω παλιότερες πληγές ή/και ρυτίδες χαράς. Καμιά φορά.
Γενικά είμαι καλά όμως. Και κάθε χρόνος που περνάει ανακαλύπτω ότι έχω ευρύτατα όρια αντοχής. Για να δούμε, καινούργια δεκαετία ξεκινάει. Πάλι.

Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2009

No comment


(μόνο ένα μικρό: αυτή δεν είμαι εγώ αλλά θα μπορούσε)

Τετάρτη 9 Δεκεμβρίου 2009

Μακάβρια "πλάκα"

Είδα πάλι στο όνειρό μου τη μάνα μου. Ήταν ζωντανή λέει, ήρθε χαλαρά σαν να μην είχε περάσει μια μέρα και μου 'πε τι γίνεται καλά είσαι; Μαμά που είσαι; Εδώ είμαι. Μα αφού έχεις πεθάνει; Μα αυτό ήταν μια πλάκα. Είχα πάει ταξίδι να ξεσκάσω... Και δεν σκέφτηκες ότι θα στενοχωριόμουν πλάνταξα στο κλάμα! Έλα τώρα, συγνώμη μην κάνεις έτσι, αφού είμαι εδώ και μια χαρά.
(Πήγα στον τάφο -στον ύπνο μου- κι ο χώρος ήταν κενός, έτοιμος να δεχτεί τον επόμενο... Ευτυχώς μετά ξύπνησα αλλά ήταν πολύ νωρίς για να σηκωθώ. Από σήμερα θα κοιμάμαι από διαφορετικό πλευρό μπας και αλλάξει η νυχτερινή μου τύχη.)

Πέμπτη 3 Δεκεμβρίου 2009

Έξω!


Βγαίνω από το πλάνο κι από τη μαλακία (μου).

Τετάρτη 2 Δεκεμβρίου 2009

UGHH


Ένα περίεργο πράγμα.
Που όσο περνάει ο καιρός επιβεβαιώνεται όλο και περισσότερο: ο ρόλος της μάνας μου, πέρα από όλα τ' άλλα, και ως τροχονόμου, ως διαμεσολαβητή.
Το έκανε στο παρελθόν μ' εμάς και τον πατέρα μας - επέμενε να του τηλεφωνάμε, να του μιλάμε, να διατηρούμε καλή σχέση μαζί του, παρόλο που του 'χε πολλά φυλαγμένα.
Το ΄κανε βέβαια κι όταν τσακωνόμουνα μικρή με τον αδερφό μου...
Και τώρα, που δεν ζει πια -πρέπει να το ΄χω ξαναγράψει- οι δεσμοί διαταράχτηκαν, δεν υπάρχει διαμεσολάβηση κι ο καθένας λέει και κάνει ό,τι θέλει χωρίς έλεγχο, χωρίς "ντροπή".
Πάντα θεωρούσα ότι ο αδερφός μου ήταν ο καλύτερός μου φίλος. Παρόλο που έχουμε άλλη αντίληψη για τα πράγματα, άλλες προτεραιότητες, είναι Ο Αδερφός μου.
Όταν μάλιστα αρρώστησε η μάνα μας, οι συνθήκες μας έφεραν ακόμα πιο κοντά, σαν ένα ενιαίο μέτωπο, θωρακισμένοι απέναντι στον πόνο.
Μετά πέθανε, η σχέση χαλάρωσε. Μέχρι που ήρθε η κρίση.
Πάντα αναρωτιόμουν πώς γίνεται και μαλώνουν τ' αδέρφια για λεφτά, τώρα το λούστηκα και δεν μ' αρέσει καθόλου.
Μπορώ παρακαλώ να γυρίσω πίσω στην παιδική ηλικία;