Take it easy

Ε να λοιπόν: σήμερα το πρωί στην εφορία (Ψυχικού - η χειρότερη). Πηγαίνετε να πάρετε αριθμό πρωτοκόλλου στον ημιώροφο. Καλημέρα σας. Μια στιγμή έχω άλλο έγγραφο. Κάτσε. Απθώσου που λέμε και στο χωριό μου. Είμαι από το Αγρίνιο. Κοίτα πόσα χαρτιά έχουν μαζευτεί από χθες, πόσα νομίζεις ότι είναι; Πολλά. Από που είναι η καταγωγή σου. Από εκεί. Εγώ από Αγρίνιο. Τικ τικ τικ τικ. (65άρης. Ξετυλίγει κωλόχαρτο και φυσάει τη μύτη του. Γράφει στο pc με τον δείκτη του δεξιού χεριού μόνο, το οποίο έχει κι ένα τεράστιο νύχι στο μικρό δάκτυλο - και μάλιστα πολυκαιρισμένο. Φοράει μακρυμάνικη μακό λερωμένη. Από καφέ πιθανόν. Η χειροποίητη ταμπελίτσα με το όνομά του έχει τοποθετηθεί ανάποδα...)

Κάποια στιγμή

Μου λες έχεις καιρό να γράψεις γιατί δεν γράφεις σου λέω δεν ξέρω τι από τη μια είναι όλα αυτά που συμβαίνουν κάθε μέρα που κάποια φορά έχουν ενδιαφέρον αν και εξαρτάται πώς θα τα δεις και ποια είναι τελικά αυτά που αφορούν κι άλλους πέρα από σένα κι από την άλλη είναι όλες αυτές οι εικόνες οι αναμνήσεις "οι θύμησες" που 'ρχονται ξαφνικά χωρίς να ρωτήσουν αν κοιμάσαι αν δουλεύεις αν κάνεις ό,τι θες οπότε ναι δεν ξέρω τι ούτε πότε ξανά αλλά σίγουρα κάτι κάποτε

Πότε μπήκες πρώτη φορά στη θάλασσα;

Χθες βράδυ δεν κοιμήθηκα καλά. Το κεφάλι μου βούιζε, είχα ταχυπαλμία, τα κόκκαλά μου σχεδόν τα άκουγα από τον πόνο. Είπα πάρε 4-5 βαθιές ανάσες. Δεν δούλεψε. Πήρα κι άλλες δυο κι είπα σκέψου κάτι ωραίο.
Τη θάλασσα. Τη θάλασσα πάντα σκεφτόμουν όταν είχα ζόρια και συγκεκριμένα τον βυθό της Χρυσοπηγής στη Σίφνο.
Είπα, πότε θυμάσαι να μπήκες πρώτη φορά στη θάλασσα; Από φωτογραφίες ξέρω ότι πρέπει να ήμουν το πολύ δύο χρόνων. Στέκομαι στην πόρτα μιας καμπάνας στη Βουλιαγμένη -η παραλία φαίνεται μαγική- φοράω ολόσωμο σκούρο μαγιό και ναυτικό καπέλο. Κρατάω μια κουλούρα. Δεν την θυμάμαι αυτή τη σκηνή, αλλά αυτή πρέπει να' ναι από τις πρώτες μου επαφές με τη θάλασσα.
Θυμάμαι όμως την Άνδρο. Είμαι γύρω στα 3. Η μαμά μου είναι έγκυος στον αδερφό μου. Φοράω βατραχοπέδιλα, μπρατσάκια κι ένα ριγέ πολύχρωμο μαγιό. Εχω μακριά κατσαρά μαλλιά κι έναν αέρα περίεργα σοβαρό. Μπαίνω στη θάλασσα με την όπισθεν. Κάποιον από τους μεγάλους πρέπει να είχα δει να το κάνει.
Εκτός αν πάλι όλα αυτά είναι φωτογραφικές αναμνήσεις. Ωστόσο η φωτογραφία που αποτυπώνει αυτή τη σκηνή δεν έχει χρώμα, κι εγώ θυμάμαι πολύ έντονα εκείνο το μαγιό: πράσινο, πορτοκαλί, λευκό...
Οπότε, δεν μπορεί, ανάμνηση θα είναι.

White winter hymnal

I was following the pack
all swallowed in their coats
with scarves of red tied 'round their throats
to keep their little heads
from fallin' in the snow
And I turned 'round and there you go
And, Michael, you would fall
and turn the white snow red as strawberries
in the summertime...

http://www.youtube.com/watch?v=DrQRS40OKNE

Οι Fleet Foxes βέβαια είναι από το Σηάτλ. Και άλλο Σηάτλ άλλο Αθήνα.
Τουλάχιστον όσον αφορά τον καιρό...

Η ζωή είναι αλλού;

Την Κυριακή στην εκπομπή "η ζωή είναι αλλού" της Εύης Κυριακοπούλου είχε την Μαρίνα, την κόρη του Καραγάτση. Σε επανάληψη υποθέτω. Μιλούσε για τον πατέρα της, για τη σχέση τους. Εβδομήντα δύο ετών η Καραγάτση σήμερα και μόνο μια φορά θυμάται τον πατέρα της να της λέει ότι την αγαπάει, ντρεπόταν, δεν μπορούσε να διαχειριστεί τα συναισθήματά του.
Τι σύμπτωση.
Μόλις είχα γυρίσει από τραπέζι με τον μπαμπά μου. Είχα να τον δω κοντά δυο βδομάδες. Ήταν μόνος του χωρίς τη φίλη του κι εγώ επίσης χωρίς τον Γ. και τον αδερφό μου.
Κι ο πατέρας μου δυσκολεύεται να διαχειριστεί τα συναισθήματά του.
Όταν πέθαινε η μαμά δεν άντεχε να μπαίνει στο δωμάτιό της στο νοσοκομείο. Έκλαιγε και φορούσε μαύρα γυαλιά να μην το καταλάβουμε τάχα.
Προχθές όμως μου χάιδευε το χέρι και μου 'λεγε συνέχεια πόσο του έχω λείψει. Κι όταν πλέον αποχαιρετιόμασταν στο αυτοκίνητό μου, μου 'πε "πολύ σε αγαπάω". Με αιφνιδίασε και αντέδρασα κάπως αμήχανα, άτσαλα πετώντας βιαστικά ένα "κι εγώ / να προσέχεις στον δρόμο", κι έβαλα μπρος συγκινημένη.
Λίγες φορές τον θυμάμαι κι εγώ να το λέει κι η πιο έντονη είναι όταν θα έκανα εγχείριση σκωληκοειδίτιδας στα 19 μου. Είχε δακρύσει, μου κρατούσε το χέρι και μου έλεγε σε αγαπάω την ώρα που με μετέφερε το φορείο.

Κυριακάτικο ξύπνημα

Άκουσα χθες ότι οι καύσωνες, που ειδικά στην Ελλάδα έχουν γίνει όλο και πιο συχνοί λόγω της αλλαγής του κλίματος, έχουν ανεβάσει τα ποσοστά της σχιζοφρένειας...
Τώρα βέβαια καύσωνα δεν έχουμε αλλά εμένα αυτά τα σκαμπανευάσματα του καιρού με τρελαίνουν.
Συν το γεγονός ότι περπατάω στον δρόμο και όλο πέφτω πάνω σε γυναίκες που μου θυμίζουν πολύ έντονα την μαμά μου. Μερικές φορές μάλιστα ξεπερνάω τα όρια: πχ είχα πάει για κούρεμα και λοξά απέναντί μου καθόταν μια κυρία στην ηλικία της πάνω κάτω. Είχε τα ίδια μαλλιά, παρόμοιο στιλ και διάβαζε με τον δικό της τρόπο. Έπαθα αυτόματα ταχυπαλμία και δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από πάνω της.
Η κατάσταση αυτή -της ταχυπαλμίας- ούτως ή άλλως επανέρχεται δριμύτερη το βράδυ πριν κοιμηθώ, όταν οι μνήμες είναι πολύ πιο έντονες. Τότε της μιλάω σιγανά και την καληνυχτίζω.
Μετά είναι τα όνειρα. Πάντα με εκείνο το κίτρινο νυχτικό που φορούσε τις τελευταίες ημέρες, πάντα όρθια όμως και καλά, σε ένα περίεργο ωστόσο περιβάλλον, ανοίκειο... Έρχεται, συζητάμε, καθημερινά και εύκολα πράγματα συνήθως και μετά εξαφανίζεται, την χάνω και ξυπνάω κλαίγοντας.
Δεν είναι εύκολο όλο αυτό κι εκεί που αισθάνομαι ότι το διαχειρίζομαι καλά και "ώριμα", είναι σαν να πατάω πάλι πάνω σε κινούμενη άμμο...

Spaced out

Αυτή/τη/στιγμή/νιώθω/τόσο/τσαλακωμένη/μπουχτισμένη/καπνισμένη/βαριεστημένη/που/θέλω/να/μπω/σε/ένα/διαστημόπλοιο/και/να/εξαφανιστώ/και/επειδή/ρωτάς/ναι/θέλω/να/σε/πάρω/μαζί/μου/να!