Επιτέλους!!

Διακοπέεεες...

Carmen McRae

http://www.artistdirect.com/nad/window/media/page/0,,219424-1663047,00.html

το απόλυτο soundtrack για καυτά απογεύματα στην πόλη... (περισσότερα στο http://www.carmenmcrae.com/)

Mon oncle

Ο θείος μου.
Παρόλο που δεν θυμίζει τον Ζακ Τατί, είναι εξίσου ιδιαίτερος και ενδιαφέρων.
Ο θείος μου είναι 79,5 χρόνων. Γεννήθηκε την ίδια ημέρα με τον Γ. 40 χρόνια νωρίτερα όμως.
Ο θείος μου είναι αδελφός του πατέρα μου, ο οποίος τον υπεραγαπά παρόλο που μάλλον μεγάλωσε στη σκιά του.
Γιατί ο θείος μου είναι καλλιτέχνης, όπως θα ήταν ίσως και ο πατέρας μου αν ο παππούς μου δεν είχε άλλα σχέδια, δηλαδή να του παραδώσει το δικηγορικό του γραφείο και να συνεχίσει την οικογενειακή σάγκα...
Ο θείος μου διαθέτει πρωτότυπο χιούμορ αλλά πολύ κακή άρθρωση που δεν σου επιτρέπει να καταλάβεις τα αστεία του.
Διαθέτει όμως και μια σαρκαστική -ίσως και αφοριστική- στάση απέναντι σε όλους και όλα. Αυτό το δεύτερο -ανάμεσα στις παύλες- του έχει δημιουργήσει αρκετά προβλήματα στο παρελθόν. Το τελευταίο που θυμάμαι είναι ένας τρικούβερτος καβγάς με τη μάνα μου -που επίσης τον υπεραγαπούσε- με θέμα (καλύτερα θύμα) εμένα. Λίγο πολύ της είχε καταλογίσει ότι ανέκαθεν είχε αδυναμία στον αδελφό μου. Εκτοτε και αφότου αρρώστησε, η μαμά μου του κρατούσε μούτρα.
Ο θείος μου είναι πολύ μοναχικός αλλά δεν ξέρω αν νιώθει μόνος. Από επιλογή δεν έκανε οικογένεια. Ζει απομονωμένος κάπου στα Μεσόγεια και τα τελευταία χρόνια έχει μια περίεργη σχέση με μια γυναίκα πολύ μικρότερή του, η οποία όμως λόγω σοβαρών οικογενειακών θεμάτων λείπει για μεγάλα διαστήματα από την Αθήνα.
Προχθές ο θείος μου ήταν πολύ ζορισμένος. Κάποιο παλιό πρόβλημα υγείας που είχε φαίνεται να επιδεινώθηκε. Θέλησε να μας δει. Για πρώτη φορά μου αφηγήθηκε ιστορίες από τα νιάτα του. Οτι ήταν γραμματέας της ΕΠΟΝ στη Νομική -ναι ούτε εκείνος είχε ξεφύγει από τα δόντια του παππού μου, ασχέτως αν την εγκατέλειψε πολύ γρήγορα-, ότι τον είχε συλλάβει δις η ασφάλεια γιατί δήθεν είχαν στοιχεία ότι ήθελε να σκοτώσει κάποιον, ότι η γιαγιά μου απείλησε να αυτοκτονήσει όταν είδε το παιδάκι της πίσω από τα κάγκελα. Μου έλεγε για τον πατέρα του και για τον δικό του παππού, έναν παλικαρά ψηλό και ευθυτενή που ναυπηγούσε πλοία στο Πέραμα και μπερμπάντευε όποτε προέκυπτε. Για τη γιαγιά μου που ήταν απίστευτα θρήσκα και τους κυνηγούσε όλους με το λιβάνι.
Και φυσικά για πρώτη φορά τον άκουσα να μιλάει για θάνατο. Με το δικό του σαρκαστικό ύφος, αλλά αυτό δεν αλλάζει την ουσία.
Ο θείος αυτός είναι ο αγαπημένος μου. Σε πολλά αντικαθιστά τον πατέρα μου. Κυρίως γιατί μπορώ να συζητήσω μαζί του πράγματα που ο πατέρας μου δεν κατανοεί ή καλύτερα δεν θέλει να ασχοληθεί για να κατανοήσει. Οταν ήμουν μικρή κάθε Κυριακή μου έκανε μάθημα σχεδίου και αργότερα τον συμβουλευόμουν για τα κείμενα που έγραφα.
Παρόλο που δεν τον βλέπω πολύ συχνά, τον αισθάνομαι κοντά μου - κι αυτό δεν είμαι έτοιμη να το χάσω.

Stitches

http://www.youtube.com/watch?v=bIcAALr-Zto
To Koop Island Blues για την υπόλοιπη ημέρα.
Όσο έχει ακόμα φυσικό φως δηλαδή που επιτρέπει να ράψεις ό,τι σου ξηλώθηκε στη διάρκεια της εβδομάδας...

Γιατί δεν έγραψα τόσο καιρό

(Σε περίπτωση δηλαδή που κάποιος αναρωτήθηκε)

Λοιπόν. Ο πιο πιθανός λόγος θα ήταν να έχω πάει διακοπές. Ο λιγότερο πιθανός να με είχε πατήσει τρένο.

Δυστυχώς/ευτυχώς κανένας από τους δύο δεν ισχύει. Απλώς κουράστηκα, βαρέθηκα, σιχτίρισα να γράφω μόνο δυσάρεστα και στενάχωρα πράγματα. Σαν αυτά δηλαδή που μου συμβαίνουν τα 3 τελευταία χρόνια.

Είπα λοιπόν, άστο ψυχόδραμά σου μια φορά, δοκίμασε να γράψεις για την πόλη, τους κατοίκους της, για την αλλαγή του κλίματος, για την κρίση των ΜΜΕ... Ε, κι αυτά θλιβερά δεν είναι; είπα μετά.

Σήμερα τελικά δεν μπόρεσα να συγκρατηθώ κι αποφάσισα να σπάσω τη σιωπή και να ξαναγυρίσω στην παλιά γνωστή και δοκιμασμένη συνταγή...

Ιδού τι πραγματικά τι συνέβη όλο αυτό το διάστημα (υπερβολές, 10 μέρες είναι). Για μια ακόμα φορά μέσα σε 2 χρόνια έχασα την πολλά υποσχόμενη και πλουσιοπάροχα αμειβόμενη (στην ουσία το δεύτερο συνέβαινε για πρώτη φορά σε όλη μου τη ζωή) δουλειά μου.

Η πραγματική αιτία δεν μου γνωστοποιήθηκε ποτέ face to face. Κάτι μασουλήματα μόνο και μονολεκτικές πολιτικάντικες απαντήσεις.

Αξίζει να σημειωθεί ότι λίγες μόλις ημέρες πριν το ατυχές -αν και δεν είμαι πλέον σίγουρη- συμβάν το "αφεντικό" είχε δηλώσει την πίστη του σε μένα και από κοινού είχαμε αποφασίσει να στοχεύσουμε σε ακόμα περισσότερα μεγαλεία.

Ωστόσο, ομολογώ ότι υπήρχαν κάποιοι παράγοντες που δεν είχα υπολογίσει: Την κακοδαιμονία (και μεγαλομανία) της γραμματέως του και την ακόμα μεγαλύτερη πίστη του σ' αυτήν και τις διασυνδέσεις της, αλλά και τις πιέσεις που δεχόταν το "αφεντικό" απ' έξω κι από μέσα για να μην χάσει την τριζάτη καρέκλα του.

Κοντολογίς είχα ριχτεί στα βαθιά με τους καρχαρίες και με τρύπια μπρατσάκια κι ούτε που το καταλάβαινα ο μαλάκας. Ήρθα σε αντιπαράθεση μαζί της και την επόμενη ημέρα good bye & good luck.

Το ευχάριστο είναι ότι κατάφερα (με την μισή ουρά στα σκέλια) να ξαναγυρίσω στην παλιά μου δουλειά (που ευτυχώς δεν είχα αφήσει εντελώς παρόλες τις πιέσεις).

Μπερδεμένα όλα αυτά; Δεν μπορώ να πω άλλα... Σόρι.

Α, επιπλέον, έμαθα ότι ο μπαμπάς μου έχει καρκίνο στον προστάτη.

Αυτό το άφησα για το τέλος γιατί αλλιώς θα με έπιαναν τα κλάματα. Ναι, ξέρω είναι θεραπεύσιμο, όμως στο άκουσμα μόνο και μόνο αυτού του έστω και small c, τρέμω...

ΥΓ. Όταν συνέβαιναν όλα αυτά, για να με κάνω να αισθανθώ ακόμα χειρότερα, έψαξα τα post της αντίστοιχης περσινής περιόδου... Σε ένα από αυτά είχα σχόλιο από κάποιον/αν "Ε". Τότε δεν το είχα δει για να απαντήσω και λυπάμαι πολύ. Δεν ξέρω αν ο/η "Ε" ξαναγυρνάει σ' αυτές τις σελίδες, ούτε τι έγινε τελικά. Στην ερώτησή του/της πάντως η απάντηση είναι "ναι": Πράγματι και της δικής μου μαμάς τον γιατρό τον έλεγαν Ηλία. Πιστεύω ότι πρόκειται για τον ίδιο μια και οι γνωστοί ογκολόγοι στην Αθήνα, ε, είναι γνωστοί...