Dreams are my reality

Ενώ στην πραγματικότητα κάνω οτιδήποτε άλλο. Όπως ζάπινγκ. Δεν είχα αντιληφθεί τη μαγεία της τι-βι σε "ώρες γραφείου". Πέρα από τη Δρούζα (σήμερα μπόρεσε να διοργανώσει διαγωνισμό μαγειρικής), είδα μια άνοστη μελαχροινή να μεταμορφώνεται σε θλιβερό αντίγραφο της Νικόλ Ρίτσι, το σπίτι της Άντι-"oh-my-God-this-is-unbelievable" να ξηλώνεται συθέμελα ("η Άντι ντυνόταν πάντα σαν αγοροκόριτσο μέχρι που μετά από έναν σκληρό χωρισμό ανακάλυψε τη γυναικεία φύση της" - το μωβ, τις δαντέλες κι ένα... stripper pole), ειδικό σεξολόγο να δίνει συμβουλές αντιμετώπισης του πριαπισμού, τον Λάμπρο Κωνσταντάρα σε μια από τις γνωστές του επιτυχίες, έναν μαύρο πλασικό καναπέ "πολύ εύχρηστο, πολύ ελαφρύ, ακόμα κι εγώ μπορώ να τον μετακινήσω", διάφορες ξανθιές ελληνικής ρίζας να ανταλλάσσουν επιφωνήματα έκπληξης και ενίοτε κακίας... Ένας καινούργιος κόσμος ανοίχτηκε μπροστά μου. Μετά με πήρε κομματάκι ο ύπνος, είδα ότι ήμουν σε κάποιο νησί σαν την Κούβα, ο Γ. έμοιαζε με τον Κάστρο και ήταν πολεμικός ανταποκριτής πολύ γκομενιάρης όμως, κι εγώ τον περίμενα σε ένα αλλόκοτο ξενοδοχείο, μέχρι που κάποια στιγμή μου έσπασαν όλα τα δόντια, ενώ από πάνω σφύριζαν πολεμικά αεροπλάνα! Συμπέρασμα: πρέπει να πιάσω δουλειά σύντομα.

Accidental tourist

Απίστευτο άρθρο στο περιοδικό New York:

"The mysteries of the suicide tourist"

(nymag.com/news/features/46811/).

Γιατί τα ίδια πράγματα που προσελκύουν

εκατομμύρια χαρούμενους τουρίστες στη

Νέα Υόρκη -το μεγαλείο, οι ουρανοξύστες,

η ανωνυμία- "προσκαλούν" κάποιους άλλους

στην αυτοκτονία;

Δεν μπορώ να φανταστώ ούτε ένα περιοδικό

στην Ελλάδα που να τολμούσε να δημοσιεύει

κάτι αντίστοιχο - στον αιώνα τον άπαντα.

Ραγδαία επιδείνωση

Στην προσπάθεια να το πετύχω (βλ. προηγούμενο post):
1. Κάθισα για μισή ώρα στο μπαλκόνι. Ο ήλιος καίει.
2. Διάβασα ένα ολόκληρο μυθιστόρημα. "Ραγδαία επιδείνωση" του Θανάση Χειμωνά - όχι δεν με παρέσυρε μόνο ο τίτλος. Ξεκίνησε καλά, έρωτες / η Αθήνα τον Αύγουστο / παράλυση / ζέστη / λέξεις που δεν βγαίνουν / το τότε και το τώρα - όμως το τέλος με απογοήτευσε κάπως σαν να ΄ταν λίγο πιεσμένο.
3. Άναψα την τηλεόραση. Μια μεταγλωτισμένη βασιλοπούλα-καρτούν τσίριζε στην ΕΤ1, στην ΕΤ3 εκφράζονταν υπόνοιες ότι κάποιος βίασε τη Μπρουκ, ο Ριτζ ψαρομάλλης αλλά αειθαλής αιώνια ερωτευμένος, μια κυρία από το κοινό της Όπρα ζητούσε να μάθει από τον "ειδικό" (με ιατρική μπλούζα και θεληματικό πηγούνι) πώς πρέπει να μετράει τη μέση της... "Μου κάνουν συχνά αυτή την ερώτηση, θα σας εξηγήσω αμέσως!"
4. Και μετά χτύπησε το τηλέφωνο για να με επαναφέρει στην πραγματικότητα. Άλλη μία καλή συνάδελφος εκδιώχθη -χωρίς πολλές εξηγήσεις- από τον... "παράδεισο".

ok

R u talking to me?

"Δεν μπορώ να ανεχτώ κάποιον που το μυαλό του δεν μπορεί να θρέψει την κοιλιά του" είπε μόλις ο Τζούμας στο ραδιόφωνο...

Nager με νάζι

Θέλω να κολυμπήσω την Πατησίων!

Παραλλαγή σε αφίσα που είδα κάπου

στα Εξάρχεια. (Παρεμπιπτόντως, η

Α. Μεταξά σήμερα μύριζε ψάρι. Μόνο.

Και αυτό ήταν ένα post χωρίς νόημα -

ενώ ο κόσμος χάνεται, συμπληρώνω.)

Dasvidanie

Μαθαίνουμε οικογενειακώς ρώσικα.

Μεταξύ τυρού και αχλαδιού δηλαδή, προφέρουμε δυο-τρία παχυλά "λλλ", προβάρουμε τα κοντά και τα μακριά "ι" μας, ο αδερφός μου παίρνει το λεξικό αλά μπρατσέτα κι φτιάχνει φράσεις "το περιοδικό πάνω στο τραπέζι" - η μετάφραση μου διαφεύγει, παρδόν.

Ταυτόχρονα μαθαίνουμε και γεωγραφία - δεν ήξερα τη δημοκρατία της Καλμίκια, αλλά χάρη στη Λαρίσα την έμαθα.

Βουαλά: "Η Δημοκρατία της Καλμίκια είναι ομοσπονδιακό υποκείμενο της Ρωσίας, υπαγόμενο στο Νότιο Διαμέρισμα. Οφείλει το νομικό καθεστώς της στους Καλμίκους, ένα φύλο μογγολικής καταγωγής που είναι ο μοναδικός βουδιστικός λαός της Ευρώπης. Το έδαφος της Καλμίκια καλύπτεται κυρίως από στέππα και είναι αραιοκατοικημένο. Μοναδική πόλη είναι η πρωτεύουσα Ελιστά (104.254 κάτοικοι - απογρ. 2002), όπου είναι συγκεντρωμένο το 1/3 του πληθυσμού. Το 56% των κατοίκων ζουν ακόμα με τον παραδοσιακό τρόπο, σε μικρούς αγροτικούς - κτηνοτροφικούς οικισμούς."

Γενικά νομίζω ότι η Λαρίσα έχει κάνει καλό στη μαμά μου. Πίστευα ότι θα εκνευριζόταν με έναν άνθρωπο μονίμως μέσα στο σπίτι, αλλά εκείνη δείχνει αναζωογονημένη, μιλάνε για την κατάσταση στη Ρωσία, διαβάζουν ελληνικές εφημερίδες, φαίνεται να τα έχουν βρει... Πώς λέγεται το I keep my fingers crossed στα ρώσικα (και πώς στα ελληνικά;).

Writer's block

Επειδή δεν έχω τίποτα καλύτερο να κάνω

Επειδή δεν μπορώ να σκεφτώ

Κάτι άλλο να γράψω

Φτιάχνω σαΐτες και στις πετάω

Πονάς;

Καλημέρα

Με τη μύτη στο δρόμο

Α. Μεταξά. Εξάρχεια. Πριν από λίγο. Καμιά φορά νομίζω ότι είμαι επισκέπτρια στην Αθήνα. Καλό ή κακό; Καλό γιατί μονίμως κάτι με ξαφνιάζει. Κακό για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Η Α. Μεταξά. Την έχω ανεβοκατέβει άπειρες φορές. Για καφέ, φαγητό, για δουλειά. Εκεί ήταν και το γραφείο της Μαρίας, εκεί και του "Διαβάζω" όπου πήγαινα συχνά πυκνά για αρκετά χρόνια. Εκεί τώρα και το Food Co. Άλλο όμως είναι το θέμα. Δεν είχα προσέξει ότι η Α. Μεταξά μυρίζει. Ή μάλλον έχει πολλές χαρακτηριστικές μυρωδιές. Κάθε πόρτα της, κλειστή ή ανοιχτή, έχει τη δική της μυρωδιά. Και δεν έχει να κάνει πάντα με το είδος της δουλειάς που κρύβεται από πίσω της (για παράδειγμα υπάρχουν πολλά τυπογραφεία και κανονικά ο δρόμος θα έπρεπε να πλημμυρίζει από την ευωδιά του χαρτιού). Δεν μπορώ αυτή τη στιγμή να το περιγράψω καλύτερα, αλλά είναι σαν να μυρίζεις όλη τη ζωή της πόλης. Ειδικά στο δεξί πεζοδρόμιο κατεβαίνοντας.

ΕΤ ο εξωγήινος

Είναι απίστευτο. Σχεδόν δεν θυμάμαι πόσο καιρό είχα να μείνω σπίτι χωρίς να κάνω τίποτα. Χθες νομίζω ήταν η πρώτη μέρα. Μέχρι που ξάπλωσα για μεσημέρι. Δεν κοιμήθηκα. Από πάνω πετούσαν ασταμάτητα αεροπλάνα. Κι είναι κι αυτός ο ξεχαρβαλωμένος υπόνομος που κοπανάει κάθε φορά που περνάει αυτοκίνητο. Δεν είναι γι' αυτό όμως. Πιο πολύ θόρυβο έκανε η καρδιά μου τούκου τούκου αδιάκοπα κι όλο και πιο γρήγορα.

Προσπαθώ να προσδιορίσω την αγωνία μου - εκτός της μαμάς μου εννοώ. Νομίζω τελικά ότι ανησυχώ πως χάνω το μομέντουμ, ότι δεν παρακολουθώ αρκετά τις εξελίξεις, ότι προσπερνάω τα στιγμιότυπα, ότι μένω έξω από το χρόνο που τρέχει "κανονικά" για τους άλλους, με διαφορά φάσης για μένα. Μαλακίες. Σου έχει ξανασυμβεί και προσαρμόστηκες πάλι, όπως θα κάνεις και τώρα.

Για όλες και όλους

...παραπονούμενους και μη

From Russia with love

Το casting για μια κοπέλα που να μένει με τη μάνα μου κράτησε αρκετές ημέρες.

Η μία πίστεψε ότι ο καρκίνος κολλάει και δεν ήρθε ποτέ στο ραντεβού. Η άλλη είχε προϋπηρεσία μόνο ως barwoman στην Κρήτη και την Πάρο, η τρίτη της θύμιζε Τσετσένα χήρα κι η τέταρτη ήταν τόσο αυστηρή που της ανέβασε την πίεση... Διαλέξαμε τη Λαρίσα. Από τα βάθη της Ρωσίας στα σύνορα με το Καζακστάν. Καθαρό πρόσωπο, πλατύ χαμόγελο κι ένας μικρός Βούδας στο λαιμό της.

Ελπίζω όλα να πάνε καλά.

Δύσκολο να χωνέψεις πάντως ότι στο εξής πρέπει να εξαρτάσαι από κάποιον άλλον, από έναν άγνωστο ουσιαστικά. Λυπάμαι πολύ γι' αυτό αν και εκείνη, πάντα τόσο ανεξάρτητη και περήφανη, δείχνει να το έχει πάρει απόφαση. Εγώ δυσκολεύομαι ακόμα...

Σαν τον κλέφτη #2

Πάλι με δανεικά fonts. Πρώτη φορά κοιτάζω με τόση λαιμαργία -σχεδόν φθόνο- τους ανθρώπους που δουλεύουν ανέμελα στους υπολογιστές τους. Νιώθω πολλά κλικ μακριά και κάπως αποξενωμένη.

Βλακεία. Έμμονη ιδέα. Κρίση πανικού. Σχεδόν υστερία.

Νοσταλγώ μια ημέρα χωρίς τίποτα. Το μυαλό μου άδειο. Το κεφάλι μου καθαρό από σκέψεις δυσκολεμένες. Χωρίς πόνους. Χωρίς αγωνίες. Με ένα ελαφρύ μειδίαμα στα χείλια. Να βλέπω τα σύννεφα να διαλύονται. Να μην ρίχνω διαρκώς λοξές ματιές στο ρολόι. Να νιώθω στο στομάχι μου μια γλυκιά αγαλίαση - όπως όταν τρώω σοκολάτα, γλυκιά και καταπραϋντική.

Waiting for G.

Σαν τον κλέφτη. Βρήκα ελεύθερο υπολογιστή και δανείστηκα πρόσβαση. Λοιπόν. Ευτυχώς που τα πράγματα στη χώρα της επαγγελίας γίνονται πολύ γρήγορα. Μόλις 15 μέρες για μεταφορά τηλεφώνου κι άλλες τόσες για επανασύνδεση με το ίντερνετ. Αναμένομεν με συγκρατημένη αισιοδοξία. Τουλάχιστον η μαμά γύρισε σπίτι, καταπονημένη αλλά με κουράγιο (από κείνην θα το πήρα φαίνεται, ένα περίεργο πράγμα ο άνθρωπος πόσα αντέχει κι άλλα πόσα υπομένει).

Look back in anger

Ψάχνοντας για δουλειά. Πάνω κάτω την Αθήνα. Με το τρένο. Με το μετρό. Αμπελόκηποι - Πλακεντίας. 35 λεπτά κι άλλα 10 περπάτημα. Κόσμος που καπνίζει στους διαδρόμους. Πολύς καφές και σκοτεινιά. Και μετά Φάληρο. Μεσήλικες Γερμανοί τουρίστες στο τρένο. Με μπαστούνια του σκι και αντιολισθητικά παπούτσια. Σουβλάκι στην ανάσα και ερωτηματικά καθώς το τρένο περνάει τον Κηφισό. Στα δεξιά ένας άθλιος καταυλισμός τσιγγάνων. Τίγκα στο σκουπίδι και στην αποφορά του ποταμού. Δίπλα μου δυο κοπελιές το πολύ 23 ξεφυλλίζουν ένα φυλλάδιο με την τελευταία κολεξιόν μαγιό. Διαλέγουν, διαφωνούν. Κάτω από τη γέφυρα οι Αφρικανοί πουλάνε τα δικά τους Λουί με μια εσάνς θαλασσινής (σ)αύρας. Πάνω η ατμόσφαιρα φιλική. Γεια σου, γεια σου και σένα πως από δω; Χαίρομαι που σε βλέπω ελπίζω να βγει κάτι καλό γιατί το αξίζεις...

Good riddance

Τελικά όταν δεν έχεις σύνδεση αισθάνεσαι κομματάκι κουλός. Τόσα συνέβησαν αυτές τις ημέρες και δεν μπορούσα να γράψω λέξη. Λοιπόν: στις 30/3, απολύθηκα. Δεν μου είχε ξανασυμβεί ομολογουμένως και επιπλέον δεν περίμενα να μου συμβεί. Μπορεί να ανησυχούσα κατά καιρούς αλλά κατά βάθος δεν το πίστευα. Είναι ένα περίεργο συναίσθημα: Αισθάνεσαι ότι αδικείσαι, ότι δεν σου άξιζε τέτοια μεταχείριση, μετά κατηγορείς τον εαυτό σου και μεμψιμοιρείς, νιώθεις ανίκανος και άχρηστος, θυμώνεις φυσικά αφού ρίξεις τόνους δάκρυα, μπλέκεις σε ατέρμονες συζητήσεις, ονειρεύεσαι να 'σουν πολυεκατομμυριούχος και να μην είχες ανάγκη κανέναν μαλάκα, σου έρχονται σκηνές από το "Τσεκούρι" και γελάς χαιρέκακα και στο τέλος παίρνεις μια βαθιά αναπνοή, βάζεις κάτω τα χαρτιά σου και καταστρώνεις το επόμενό σου βήμα. Χωρίς βιασύνη - παρόλο που στη βράση κολλάει το σίδερο. Επίσης, αποφασίζεις ότι καιρός είναι επιτέλους να στείλεις στο διάολο την αξιοπρέπεια και τη μνημειώδη αυτοκυριαρχία σου. Άλλωστε είναι αποδεδειγμένο ότι σ' αυτό τον κόσμο μόνο τα σκυλιά επιβιώνουν (χωρίς να θέλω να θίξω το συμπαθές αυτό είδος).